Just another night in Nantes

Το χτες πέρασε κάτω από το σπίτι μου, καβάλα σε ένα ποδήλατο. Νόμιζα θα σταμάταγε στην γωνία να μου πει μια καλησπέρα, αλλά χάθηκε στην γωνία, όπως έπρεπε.

Η αφέλεια μου επιβιβάστηκε σε ένα πύραυλο πήγε στην σελήνη και γύρισε αλλά από τον έλεγχο διαβατηρίων δεν πέρασε πότε. Ακόμη εκεί είναι, ξεχασμένη, εγκλωβισμένη, διάφανη...Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενο Αντικείμενο
Η ενοχή μου και η άρνηση της, μπήκε όλη σε 140 χαρακτήρες , που δεν κοινοποιήθηκαν ποτέ.. Δικαίως και αναμενόμενα.
Η σιωπή μου γρύλισε και φόβισε τους βαρβάρους. Το χιλιοκτισμένο κάστρο είναι για λίγο ακόμη ασφαλές.
Το αύριο περνάει κάθε μέρα την πόρτα του σπιτιού μου. Το αγκαλιάζω και το φοβάμαι μαζί. Το τρατάρω γλυκίσματα και του πασάρω το σήμερα να κάνουνε παρέα.

Και όταν είμαι μόνη, κοιτάζω γύρω μου και βλέπω κάτι χαμόγελα που αγαπώ να με φωτίζουν..δόξα τον ήλιο και το καλοκαιρινό φως που μπαίνει από τις γρίλιες το μεσημέρι.

please remove the label

Έχετε προσέξει ποτέ αυτές τις ενοχλητικές και ενίοτε μεγάλες ετικέτες στα ρούχα, που φαγουρίζουν , ξεπροβάλλουν απρόσκλητες και ακόμη και όταν ξεβάψουν τα γράμματα τους, και έχουν μαλακώσει από την χρήση, βρίσκουν τρόπο να κάνουν αισθητή την παρουσία τους;

Αυτές που αν δεν έχουν κοπεί με το που έχει αγοραστεί το ρούχο, άντε μετά την πρώτη χρήση σημαίνουν συνήθως 2 πράγματα:

"δεν με νοιάζει αρκετά να ασχοληθώ" (γενικα, με αυτό , με εμένα , με ό,τι) ή

"το αγόρασα γιατί με έπεισε η πωλήτρια, μάλλον δεν θα το φοράω συχνά αλλα ντρέπομαι να το πάω για αλλαγή".

Αν αυτή η ετικέτα δεν ήταν υφασμάτινη , ραμμένη με κλωστή , αλλά σκληρή, βαρία σαν πέτρα και κολλημένη μόνιμα στην πλάτη μας θα κάναμε το ίδιο;

Ενήλικη αλήθεια... το ίδιο ακριβώς κάνουμε...

Κρεμάμε ταμπελάκια σε όλους, ανεξαιρέτως ηλικίας ή φύλου. Σε όλους, ακόμη και στον εαυτό μας. Μερικά είναι όμορφα , "το γελαστό παιδι, σε medium size", η ψυχή της παρέας άλλα όμως όχι και τοσο κολακευτικά .. αντικοινωνικός, απροσάρμοστος (βγαίνει σε όλα τα μεγέθη) και θα   αποφύγω να συνεχίσω , αναφερόμενη σε λοιπά περι σεξουαλικής ταυτότητας, καταγωγής κλπ. Ευγενικά ή επικριτικά τα ταμπελάκια ειναι έκει και μένουν εκεί να κοκκινίζουν το σβέρκο. Μερικές φορές δεν μας νοιαζει αρκετα να ασχοληθούμε, άλλες τα ξεχνάμε αλλά μας τα θυμίζουν οι γύρω μας, άλλες  παρόλο που δεν μας ταιρίζουν πια , τα αφήνουμε εκεί, να μας πονούν.

Η πρώτη μου ετικέτα τοποθετήθηκε ολίγον άχαρμπα στον παιδικό αφρατούλη λαιμό μου και έκτοτε όσο και αν άλλαξα, όσο και αν η ζυγαρία άλλαξε γνώμη για μένα, αυτή έμεινε εκει. Απο πάνω καρφιτσώθηκαν πρόχειρα μερικές ακομη , οι οποιές συνήθως αφαιρούνταν μόνο και μόνο για να αντικασταθούν από μια άλλη. Και μόνο που το σκέφτομαι κουράζομαι.

Πως θα ήταν άραγε, αν είχαμε την σύνεση, την φρόνιση να μην τοποθετούμε ταμπέλες. Ποιος θα ήσουν σήμερα, πως θα με άφηνες να σε δω; εγω πως θα ήμουν; τι θα άλλαζα αφού δεν θα είχα ανάγκη να σετάρω ταμπέλα με συμπεριφορά ;

Ξεκινάμε άπο τα παιδιά μας, συνεχίζουμε στους φίλους μας, καταλήγουμε σε γνωστούς και συνεργάτες και τελικά ορίζουμε όλο τον κόσμο γυρω μας, τον κόσμο μας. Υπάρξη και ετικέτα, αλήθεια και ταμπέλα....

Μα η δική μου αλήθεια κρύβεται κάπου άλλου, κάπου τοσο φανέρα όσο και κρυμμένα, κάπου που δεν χρειάζονται ανοιχτά μάτια άλλα ανοιχτά μυαλά και ακόμη πιο ανοιχτή καρδία.

enought said

now please remove the label...

“Once you label me you negate me.” 
― Søren Kierkegaard

until next time

Κυριακή βράδυ. Η αποβάθρα Ε έχει γεμίσει κόσμο.. Παιδιά, αποσκευές, κατοικίδια , μπερδεμένα όλα.. Βλέμματα νυσταγμένα που μοιάζουν τόσο αταίριαστα με την βιασύνη των ανθρώπων που τα φορούν.. Με το που πάτησαν γη, στεριά, Αθήνα,τσιμέντο, βιάζονται. Δεν θυμούνται γιατί αλλά πρέπει να είναι κάτι πολύ πολύ σημαντικό...
Παρέες στον ηλεκτρικό, χαζογελάνε κι βγάζουν φωτογραφίες. Μέχρι η πρώτη "φούσκα διαλόγου" να πραγματοποιήσει θριαμβευτική εμφάνιση πάνω από ένα κεφάλι με ξέμπλεκα μαλλία {ουφ, ποιος δουλεύει αύριο}? Ένα βαγόνι τρέχει μουτρωμένο σε μια σκοτεινή σήραγγα.. Θα βγει σε λίγο στην επιφάνεια, άκεφο.. Η παρέα σπάει σιγά σιγά.

Οι τελευταίοι φτάνουν στο σπίτι. Η μάχη μόλις χάθηκε... Ρουτίνα- Νησί 1-0. Γιατί δεν καθίσαν για λίγο στο σαλόνι, με την αρμύρα να τους τραβάει το δέρμα, δεν τσακώθηκαν για το ποιος θα βάλει πρώτος after sun. Γιατί προτίμησαν να αδειάσουν την βαλίτσα, ο ένας πάει να βάλει πλυντήριο και ο άλλος ανοίγει το laptop. 

-Έχεις ρούχα για αύριο? -Πεινάς? -Καληνύχτα.- Οχι αγκαλιά τώρα,κάνει ζέστη. 

Πουφ... έκανε το νησί και χάθηκε...
Πέμπτη πρωί. Send receive ξανά και ξανά... Πάλι κόλλησε? Και εκεί που περιμένεις το πιο σημαντικό mail της μέρας, απροειδοποίητα, σχεδόν ξεδιάντροπα το χαμένο νησί επιστρέφει.. σε μορφή προσφοράς. Λες?? Μπα , έχεις δουλεια. Delete, και ξανά send receive.
Παρασκευή βράδυ και κάτι δεν σε αφήνει να κοιμηθείς... από που έρχεται αυτός ο ήχος? Πάλι αυτή η κόκκινη βαλίτσα είναι? Πάλι προσπαθεί να δραπετεύσει από το πατάρι? Αλλάζεις πλευρό (για λίγο)
Το επόμενο πρωί άλλη μια χαμένη μάχη. Η βαλιτσούλα χαμογελά χαρούμενη στο πόρτ μπαγκάζ. Σήμερα έχει και παρέα, μια πορτοκαλί ομπρέλα και 2 sleeping bags.

Ένα πεύκο σε περιμένει στην Εύβοια. Σε περιμένει εδώ και μέρες, πριν καν εσύ σκεφτείς ότι υπάρχει, αυτό ετοίμαζε την σκιά του για αυτό το σαββατοκύριακο, για σένα.

Τρέχεις στην παραλία, βουτάς στην θάλασσα σε ένα ατελείωτο διήμερο μακροβούτι που καταλήγει στα λευκά Κυριακάτικα σεντόνια σου.
-Μην σηκώνεσαι, θα σου φέρω εγώ νερό.
Μισόκλειστα μάτια, σκοντάψεις σε κάτι. Ο σάκος, άδειος, ξεχασμένος μπροστά την πόρτα. Χαμογελάς. Τον βάζεις στην θέση του, μέχρι την επόμενη φορά..