Καιρό τώρα ζω σε ένα μάλλον παράλληλο σύμπαν ή μέσα σε μια στρέβλωση του χωροχρόνου ή απλά χαριτωμένα και λαϊκά πήζω. Παρόλα αυτά το μυαλό καταγράφει και γράφει. Και εγώ γελάω, θυμώνω, αναρωτιέμαι...Μέχρι οι σκέψεις να βρουν το δρόμο τους προς το πληκτρολόγιο και από εκεί στην οθόνη , ας μοιραστώ κάτι όχι δικό άλλα σίγουρα "κατάδικο" μου
«Μεγαλώσαμε πια! Δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις παρέα με ανθρώπους από τους οποίους δεν έχεις τίποτα να πάρεις. Εγώ χρειάζομαι ανθρώπους που να μου αρέσει να τους ακούω να συζητάνε. Να συζητάνε με πάθος για ποίηση, για πολιτική, για λογοτεχνία, για κινηματογράφο, για θέατρο. Και να γεμίζει το σπίτι φωνές, γνώση, πάθος και απόψεις. Ανθρώπους ξύπνιους και καλλιεργημένους, που ξέρω ότι μου λένε την αλήθεια, ακριβώς γιατί δεν έχουνε κανένα λόγο να μου πούνε ψέματα. Και εγώ την αλήθεια τη λατρεύω. Όποιος απομακρύνεται από την αλήθεια οδεύει προς το θάνατο. Τον όποιο θάνατο. Γιατί υπάρχουν πολλοί»
«Θέλω να ζω με τους δικούς μου, θέλω να κάνω τη λατρεμένη μου δουλειά. Θέλω να προσφέρω. Ν’ αγαπώ και να με αγαπούν. Δεν χάνονται αυτά. Δεν πρέπει να χαθούν. Δεν θέλω να χαθούν. Και πάντα θα ελπίζω»
Τζένη Καρέζη – Τετράδια Ζωής (Εκδόσεις Καστανιώτη – 1993)
