Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

hashtag me to oblivion

Από την ημέρα που τα social media έγιναν κομμάτι της ζωής μου και αργότερα και της δουλείας μου, έζησα όπως και πολλοί άλλοι την καταπίεση των "ελεύθερων μυαλών" που δε θέλουν να ασχοληθούν με αυτά και καλά θα κάνω να τα αφήσω και εγώ. Έχω δει βλέματα με  έντονη ανησυχία για την κοινωνική μου ζωή που μπορεί να εξαφανιστεί καθώς και φόβο ότι θα αλλοιωθώ ως άνθρωπος κτλ . Πιθανά όλα αυτά να ακούγονται πολύ γνώριμα.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Υπάρχουν πολλά προβληματικά σημεία και ναι δεν θα αρνηθώ πως μου χρειάστηκε και εμένα λίγος (ίσως παραπάνω από λίγος) χρόνος να βρω τις ισορροπίες μου μέσα σε αυτά τα Μέσα.

Το μόνο πρόβλημα ήταν και δυστυχώς συνεχίζει να είναι ότι δαιμονοποιούμε κάτι που εμείς διαχειριζόμαστε, εμείς ορίζουμε και ακόμη και αν δεν το έχουμε καταλάβει είναι απλώς μια ακόμη εξωτερίκευση του εαυτου μας.

Οπότε η ερώτηση είναι,  θα φώναζες έξαλα σε 30 φίλους σου γιατί το σκυλάκι των διπλα που σε ξύπνησε; Μάλλον όχι. Οπότε γιατί γράφεις 10 ποστ, όλα με κεφαλαία, απειρα θαυμαστηκα και ερωτήματικα; Θα ήσουν αγενής ή τόσο θρασσύς να αντιμιλήσεις με τόσο άσχημο τρόπο σε κάποιον αν δεν σε χώριζε μια οθόνη; Πραγματικά λυπάμαι που το ακους από εμένα αλλα όχι δεν θα είχες τα κότσια.

Για τις passive aggressive συμπεριφορές δεν γράφω κάτι η ιστορία έχει δείξει  είναι το μόνο συνεπές κομμάτι συμπεριφοράς live και online. Τουλάχιστον είστε ελικρινά έτσι. Δεν θα σας κάνω μάλλον παρέα αλλά αυτό δεν εχει κάμια σημασία.

 Πολλές φορές λέμε ότι η κρίση έβγαλε σε πολλούς το χειρότερο κομμάτι τους. Το ίδιο και όλα αυτά τα Μέσα. Κοινωνικό δικαστήριο στο FB και καβρίλα στο twitter (το ελληνικό πάντα).
Ισως  όλα αυτά να ήταν αναμενόμενα και κατεγραμμένα σε ανθρωπολογικές μελέτες. Εαν ναι, θα ήθελα πολυ να πάρω απαντήσεις για την συμπεριφορά "φίλου" που προσπαθεί να σε γελοιοποήσει μποστά σε παρέα για την χρήση του foursquare, λεγοντας βασικά ότι α) εισαι προβληματικός και β) σε ελέγχει έτσι η μάνα σου, ενώ την επόμενη στιγμή  που κάποιος πρέπει να αποφασίσει για το ιδανικό μερος νυχτερινής εξόδου, σε χρήζει ως ειδήμονα και απαιτεί  και εναλλακτικές και εγγυήσεις. 
Αν και και το αγαπημένο μου παράδειγμα είναι άλλο. 
Παρέα βλέπει καμία δεκαρία ποδηλατές στον δρόμο. Είναι βράδυ. Ο πολέμιος των social media λεει με ύφος ειδικου <<ααα ναι εχω διαβασει (που?) ότι υπάρχει μια σελίδα στο FB με τους ποδηλατες. Δεν εχω καταλαβει τι κάνουν>>
Για αρχή υπάρχουν. Δεν ειναι σελίδα . Ειναι πραγματικοί  άνθρωποι με πραγματικά ποδήλατα που πάνε πραγματικές βόλτες και απλά φροντίζουν να ενημερώνουν τον κόσμο. Τον κόσμο που εσύ κατηγορείς ότι είχε πέσει στην κατάχρηση των social media και γίνεται σιγά σιγά εξάρτημα του καναπέ . Αν ρωτήσω όμως ποιος από τους δυο εχει το ποδηλατο, και το χρησιμοποιεί στην πραγματικοτητα;

Αν και αποφεύγω να σχολίαζω τρέχουσες εξελίξεις, δεν μπορώ να μην απορώ για την επίθεση στα "selfie της βουλής". Ανθρωποι στην ηλικία μας, κάνουν οτι κάνουν/κάνουμε πολλοί άλλοι, σε ένα χώρο που είναι η εργασία τους, και μάλιστα οχι εν ώρα υπηρεσίας. Εαν ειναι λιγότερο ή περίσσοτερο σοβαροί θα φανεί, από τις πολιτικές τους αποφάσεις. 

Χιλιοειπωμένο και χιλιογραμμένο αλλά οι γενικεύσεις ποτέ δεν βοήθησαν. 
Οπως και τα κλειστά μυαλά. 
Είναι πραγματικά δύσκολο για όλους μας να βρούμε την θέση μας και την πορεία μας μέσα σε ενα περιβάλλον που η εξέλιξη του μας ξεπερνά. Μα πρέπει και 'μεις να ξεπεράσουμε το ρατσιτσό μας για κάθετι το διαφορετικό, τον φόβο μας για το νέο, την ανικανότητα μας να σκεφτόμαστε με κοινή λογική. 
Πρέπει να ξεπεράσουμε τους εαυτού μας για να γίνουμε καλύτεροι και κανένα ηλεκτρονικό μέσο , καμία καινοτομία δεν μπορεί και δεν πρέπει να λειτουργεί σαν βαρίδι.