Πριν από περίπου ένα μήνα δέχτηκα ένα υπεραστικό τηλεφώνημα από
φίλη που είχα να ακούσω καιρό. Με πήρε για τα γενέθλια μου και μετά από τις ευχές
και τις χαρές διέκρινα ένα, ας πούμε, δισταγμό.
Ρωτώντας τι συμβαίνει έλαβα για απάντηση μια αγχωμένη ερώτηση..
Είσαι καλά? Τι συμβαίνει στην χώρα σου? Εσύ είσαι καλά?
Ήταν οι μέρες που η ΕΡΤ είχε κλείσει με τον τρόπο που έκλεισε... και τα ΜΜE του
εξωτερικού είχαν πάλι ελληνικό headline πάρτυ.
Υπό Κ.Σ. θα απαντούσα ναι , είμαι καλά, έχουμε δει και
χειρότερα. Αλλά δεν ήταν αυτή η αλήθεια. Ήμουν θλιμμένη , κουρασμένη και
σοκαρισμένη. Όχι για όσο συνέβησαν στην κρατική τηλεόραση per se αλλά
για όλα όσα συνέβαιναν, και εξακολουθούν να συμβαίνουν, γύρω μου- τελεία.
Ήταν πολύ δύσκολο να τις εξηγήσω πως αισθάνομαι σαν κάποιον
που νόμιζε πως τον σώσανε πριν πέσει στον γκρεμό αλλά το χέρι του διασώστη
άφησε το κράτημά του. Όσο καλά και να είναι τα αγγλικά μου πώς να της πω ότι η
μικρή ψευδαίσθηση αισιοδοξίας που μάζευα στιγμή στιγμή ένα χρόνο, είχε μετατραπεί σε θλίψη αποχωρισμού για όλα όσα
ήταν η ζωή μου, και σε φόβο για το πόσο τίποτα είναι το τίποτα που μας περιμένει…
Το πιο τρομακτικό βέβαια από όλα ήταν ο κόσμος, οι γνωστοί
ακόμη και μερικοί φίλοι, που λες και κάποιος σου άνοιξε τα μάτια, ή τους έριξε
άλλο φως, τους έβλεπες να μεταλλάσσονται σε ήρωες του game of thrones. Και καλά όσοι
κράτησαν το χαμηλό βλέμμα του για πάντα χαμένου καλού, αυτοί που ανακάλυψαν
μέσα τους τον απόλυτο συνδυασμό επαναστάτη ποπολάρου, fashion icon και σταυροφόρου??? Κοινωνικό
splatter παντού. Ακρα, υπερβολές, παντελής έλλειψη ισορροπίας στην σκέψη,
καφρίλα και ωμότητα…
Tο
τηλεφώνημα έκλεισε, όπως ακριβώς θα κλείσει και αυτός ο μήνας. Το θέμα άλλαξε στις καλοκαιρινές διακοπές
και με λίγο ούζο, λίγο ναρκισσισμό και μερικές φωτό με βαμμένα δαχτυλάκια γεμάτα άμμο
στο instagram , αντίο κρίση , αντίο καημέ.
Μέχρι να έρθει το φθινόπωρο , ή η μέρα που τα λεφτά των
διακοπών θα τελειώσουν, ή μια ακόμη ηχηρή υπενθύμιση πως δεν υπάρχει τίποτα
σταθερό πια.
Κατά τα άλλα, μάθαμε να μην πατάμε για λίγο το 1-2-3 στο τηλεκοντρόλ (εγώ ακόμη δεν τα πατάω...) ,
το υπόγειο στην Αθηνά που με πήγαινε ο πατέρας μου να πάρω μπαλόνια έγινε ενεχυροδανειστήριο
και ένας εδώ και καιρό άνεργος γνωστός μου με βασική εκπαίδευση δεν σηκώνεται λέει από το
κρεβάτι του για λιγότερα από 1000 ευρώ και ας ζητάει δανεικά για τα τσιγάρα του.
Τι να πεις...
 |
Edward Hopper- Morning Sun (tampered) |
