ForEverYoung

Έχω την τύχη να προέρχομαι από μια οικογένεια με πολύ καλά γονίδια. Μάλλον μακρινά ξαδέλφια του Dorian Gray, σχεδόν όλοι σε αυτή την φαμίλια φαίνονται καμία 10 χρόνια νεότεροι.
Στα 20 βεβαίως δεν έχει και τόση πλάκα να σε περνάνε για ανήλικο. Κάπου εκεί στα 30 αρχίζει να γίνετε χρήσιμο έως και διασκεδαστικό.
Είναι όμως και παγίδα γιατί νομίζεις ότι αυτό που σου λένε, αυτό που βλέπουν είναι η αλήθεια. Και τα χρόνια περνάνε και όσο και αν γελάς (σ)το καθρέφτη σου , δεν ξεγελάς τον εαυτό σου. Τα ξενύχτια που δεν αντέχεις πια, τα τακούνια που απλά σε τσακίζουν σε κάθε βήμα, το άγχος που δεν περνάει με καφέ στην λιακάδα.
Είχα ξεχαστεί νομίζω κάπου στα 27-28 . Really check...προσθέτω 10 και τώρα τι; Το κακό δεν είναι ότι μεγαλώνω, γιατί υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες ότι δεν το κάνω. Το κακό είναι ότι γερνάω. Ότι πια δεν αγοράζω κουλούρι και εφημερίδα στις 4 το πρωί του Σαββάτου, όχι από άποψη , όχι (μόνο) γιατί άλλαξαν οι καιροί αλλά γιατί ακόμη και αν έχω υπερνικήσει τον εαυτό μου και είμαι ακόμη έξω αυτή την απαγορευτική ώρα, δεν θα έχω το κουράγιο να συρθώ μέχρι την γωνιά Πανεπιστημίου και  Θεμιστοκλέους.

Και θα μου πεις και τι έγινε? Παλιά ήταν Soul και επιστροφή με το τραίνο, Ten και βόλτα στα προπύλαια μέχρι να περάσει το τρόλεϊ και τώρα είναι απεριτίβο στο l'arret du temps ή καφές στο Γιασεμί και early (too early) drinks στο καινούργιο αγαπημένο κάπου στο κέντρο. Μην γρινιάζεις "μικρή".

Ευτυχώς η πόλη με συντροφεύει αλλαγμένη και ίδια , άχρονη γεμάτη αναμνήσεις 2 ζωών. Κάτι σαν το πατρικό σπίτι που πάντα θα μυρίζει σαν ξύπνημα Κυριακής, σαν Χριστούγεννα και καλοκαίρι μαζί. Και εκεί είσαι πάντα παιδί και οι γονείς , ούτε νέοι ούτε μεγάλοι...απλά γονείς.
Στην πραγματικότητα όλα γερνάνε, οι άνθρωποι ,τα κτήρια αλλά δεν έχει σημασία. Είναι ο δρόμος σου, το σπίτι σου, η διαδρομή σου και αυτά περιέργως δεν κουβαλάνε την φθορά της κάθε μέρας.Τώρα που το σκέφτομαι, αυτή η αίσθηση του άχρονου , είναι που με κάνει να αγαπάω τόσο πολύ και τα αεροδρόμια.

Δυστυχώς όμως  η πτήση φτάνει στο προορισμός, οι διακοπές ή η βόλτα τελειώσουν , κλείνεις την πόρτα του πατρικού και πριν κάνεις λίγα βήματα  ο παράγοντας χρόνος ξανατρυπώνει. Στην σκέψη, στις 2-3 άσπρες τρίχες, στο "μικροφέρνεις, άλλα παιδιά πότε θα κάνεις δεν έχει χρόνο"..Και θα μου πεις και τι έγινε? Έγινε μόνιμη μικρή άλλα ενοχλητική πληγή, έγινε πρωινή σκέψη, έγινε μέρος της κάθε συζήτησης.

Γερνάω μαμά και δεν έχει πλάκα. Γερνάω και δεν μεγαλώνω και έχω μπερδευτεί.
Ίσως άλλο ένα ταξίδι, άλλη μια βόλτα βοηθήσει, ίσως.
Αν όχι, so be it.

Περί σεβασμού

Σάββατο μεσημέρι, λίγο μετά τις 12:30 ένα ζευγάρι περνά την πύλη της αρχαίας αγοράς. 

Στην είσοδο, δίπλα στο πωλητήριο εισιτηρίων, μια κυρία ρωτάει αν ειναι φοιτητές. Όχι δεν ειναι. Δεν πειράζει, μήπως θέλουν να μην μπουν σήμερα αλλα να περιμένουν την πρώτη Κυριακή του Μαρτίου που η είσοδος θα ειναι δωρεάν; Μπα , θα λείπουν , άλλωστε σήμερα ξύπνησαν και οι 2 με την ίδια διάθεση για βόλτα στην ιστορία. Θα πληρώσουν τα 4 ευρώ έκαστος.

Η κυρία κοιτάζει με ένα βλέμμα μείγμα έκπληξης, απορίας και αποδοκιμασίας... Ας ειναι.!!

Το εισητήρια μπαίνουν στην τσέπη και το περιστατικό θεωρείτε λήξαν.

Μετά απο μια ανάλαφρη βόλτα ανάμεσα στα αρχαία και τις ελιές, το ζευγάρι φτάνει χέρι χέρι, γελώντας με τα σαχλά αστεία που μόνο οι ίδιοι καταλαβαίνουν στην στοά του Ατταλου. Στην πορεία έχουν απογοητευτεί με την ελάχιστη σήμανση και τα δρομάκια που δεν ειναι δρομάκια αλλα τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει ένα τέτοιο ανοιξιάτικο πρωινό μέσα στον χειμώνα. 

Ανεβαίνουν τα σκαλιά και πιστοί στις τουριστικές τους συνήθειες βγάζουν την φωτογραφική μηχανή. Δεν θα βαρεθούν ποτέ να κρατάνε αναμνήσεις απο όσα ζουν και αγαπούν.

Η κοπέλα στέκεται δίπλα σε μια κολώνα κουνώντας χέρια και πόδια σε ένδειξη απόλυτης χαράς. Έξαλλη φύλακας προβάλει απο την γωνία φωνάζοντας "no photos like that". Καταλαβαίνει οτι το ζευγάρι ειναι έλληνες και συνεχίζει. Δεν κάνει να βγάζετε τέτοιες φωτογραφίες εδώ, μπορείτε να σταθείτε σοβαρά δίπλα σε μια κολώνα και να βγάλετε όσες φωτο θέλετε . Γιατί; Μα φυσικά για σεβασμό. Αν ειναι δυνατόν! 

Η φύλακας επιστρέφει στην δουλειά της, περπατάει πάνω κατω μιλώντας αδιάκοπα στο κινητό της,  σίγουρα ευτυχισμένη που έσωσε τον πολιτισμό απο τους βέβηλους. 

Που δεν σεβάστηκαν τίποτα και αντί να πανε αλλού  ή να έρθουν όταν ειναι τσάμπα όπως τους προτάθηκε πλήρωσαν με χαρά το αντίτυπο για να συντηρηθεί αυτός ο μοναδικός χώρος, όπως και οι άλλοι τόσοι που έχουν επισκεφτείτε σε κάθε πιθανό και απίθανο βουνό και λόγκο αυτού του τόπου. Που δεν σεβάστηκαν την ιερότητα κι έβαζαν φωτογραφίες αναμνήσεις χαράς χωρις φωνές, χωρις να ενοχλούν, χωρις να ακουμπάμε...

Βάρβαροι... όλοι ίδιοι ειναι (ειναι;;; Ειναι άραγε τόσο μα τόσο δύσκολο να ξεχωρίσει τους επισκέπτες;;;). Βάρβαροι.... Να δεις που είναι οι ίδιοι που όταν πανε στο εξωτερικό, βγάζουν αντίςτοιχες φωτογραφίες στις πυραμιδες ή στο μουσείο του Λούβρου (ντροπή) φοράνε μαντίλες για να μπουν σε μουσουλμανικά μέρη (γιατί.;;;)και δεν βάζουν ποτέ φωτογραφίες εκεί που απαγορευτετε. (κορόιδα)

Εκ μέρους του ζευγαριού που δεν ξέρει τι σημαίνει σεβασμό ζητάω ταπεινά συγγνώμη.

Εκ μέρους των υπολοίπων πρωταγωνιστών θα έπρεπε να ζητήσω συγχώρεση  ή τα ρέστα , αλλά καλύτερα να ζητήσω την διάθεση που μου χάλασαν πίσω.

Και τα πειστήρια της βεβήλωσης του αρχαιολογικού  χώρου ή αλλιώς η φωτογραφία-διαβατήριο στην κόλαση