lost in last year

Οι Μάγια είχαν δίκιο. Το τέλος του (δικού μου) κόσμου ήρθε και η προφητεία βγήκε αληθινή.
 Το τέλος μια εποχής . Τέλος 2ης πράξης

Εις μνήμην των όσων χάθηκαν μέχρι τις 21/12 και σαφέστατα δεν θα ξανάρθουν, πολεμώντας με την σχεδόν ενστικτώδη αναπαραγωγή του γνωστού άσματος των REM που βολτάρει στο δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου μου, παραθέτω λιτή και απέριττη λίστα των πεσόντων.

Τα ανάλαφρα...

-Κοριτσοπαρέα. Με αργά και μεθοδικά βήματα , σε ένα διάστημα 2 ετών, η παρέα των τρελοκόριτσων μεταμορφώθηκε σε μια παρέα συζύγων/μαμάδων που μια χαρά περνάνε αλλά ότι και να λέμε , κορίτσια δεν είναι πια.

-Κάπνισμα. Έκοψα το κομμένο και ησύχασα.

-Ζέστη, όπως καλοριφέρ. Μου λείπει..αυτό

-Σταθερές. Σπίτι, προσωπικά τελετουργικά. όλα χρήσιμα για προσωπικές ισορροπίες  Η τελική διάγνωση θα βγει μετά το 13...

-Ξενύχτια. Γερνάω μαμά ..... Το σώμα μου απλά δεν θέλει να συνεργαστεί.Βρισκόμαστε σε διαβουλεύσεις.

-Ενικός: όλοι πια μου απευθύνονται στον πληθυντικό εκτός από κάποιον ταξιτζή που θα μου κλείσει το μάτι και θα με αποκαλέσει "μανίτσα". Κατά τα άλλα , έχω επίσημα γίνει η κυρία Μάβη.

και τώρα τα σοβαρά.

-no fear. όταν ο ήχος από μια ομπρέλα που πέφτει από τα χέρια νυσταλέου επιβάτη στο τρόλεϊ , δημιουργεί αίσθημα πανικού στους υπόλοιπους 50 επιβάτες καθώς και αλυσιδωτή αντίδραση γουρλωμένων ματιών και στριφογυρίσματος, όταν μια γλυκιά έγχρωμη αλλοδαπή έγκυος κλαίει βουβά στα λόγια φαρμάκι που τις σφυρίζει σαν φίδι ένας γελοίος κοιλαράς, όταν το ποδοβολητό από πιτσιρίκια που κυνηγιούνται παίζοντας στο μετρό , κινητοποιεί καμιά δεκαριά ειδικούς φρουρούς με τραγελαφικά αποτελέσματα, τότε ξέρεις πως η πόλη σου άλλαξε και ο φόβος ήρθε για να μείνει.

-Υπομονή. Χάθηκε μαζί με τον σεβασμό και τους καλούς τρόπους. Σαν να περίμεναν όλοι την ευκαιρία της κρίσης για να βγάλουν τον χειρότερο αληθινό εαυτό τους. Άθλια παραδείγματα παντού. Στο σούπερ μαρκετ , στα μέσα συγκοινωνίας, στις ουρές στις τράπεζες.Τα χειρότερα τα είδα στους ίδιους χώρους που έλαμπαν και μερικά ευγενικά και συνάμα απορροφημένα μάτια... Την έχασα και εγώ την υπομονή μου, με συνεργάτες που ζουν ακόμη στην χώρα της αρπαχτής, με γνωστούς που δεν μπορούν να σεβαστούν την ίδια την ύπαρξη τους, με μένα που δεν έχω πια υπομονή.

Ηθικό δίδαγμα δεν έχω να μοιραστώ. Μια ανησυχία μόνο για την κοινωνική μου ενηλικίωση που δεν ξέρω αν  μου πάει, για την αλλαγή του κόσμου και της ζωής που σίγουρα δεν μου αρέσει. Και όλα αυτά στο τέλος του 2012 που προσωπικά μου χάρισε μόνο υπέροχους συνεργάτες, έναν κατάδικο μου άνθρωπο, μια νέα "ενδιαφέρουσα" σπιτονοικοκυρά και χαμένους φίλους. Νιώθω λίγο ενοχές , ως οφείλω , αλλά κρυφο-χαμογελώ (και ας φοβάμαι, και ας βιάζομαι, και ας θυμώνω)

liar liar

Το μεγαλύτερο παγκόσμιο ψέμα  είναι ίσως το "όλα θα πάνε καλά" . Σχεδόν πάντα εντάσσεται σε μια  τεράστια πρόταση /λογίδιο και αποτελεί το απόλυτο punch line υποστήριξης...
Αλλά, το ψέμα αυτό ειπωμένο πολλές φορές από αγάπη, άλλες από οίκτο και ακόμη περισσότερες από αυθεντική αν και ανυπόστατη ελπίδα, μεταφράζετε σε κουράγιο για μια ανάσα ακόμη, ένα ακόμη χαμόγελο, μια μικρή προσπάθεια που ίσως και να γίνει τελικά πιο μεγάλη και από την ίδια την ζωή.

Υπάρχουν ψέματα που λέμε στον εαυτό μας και μας οδηγούν σε μόνιμη σύγκρουση με την ζυγαριά , αλλά μας αποξενώνουν από αυτό τον περίεργο τύπο με το αλλόκοτο όνομα Ελεύθερος Χρόνος. Υπάρχουν όμως μερικά κατά συνθήκην ψεύδη που αν δεν τα χαρίσουμε σε αυτόν που μας κοιτά ανόρεχτα στον καθρέφτη κάθε πρωί, στο τέλος των πρωινών θα του έχουμε στερήσει την αλήθεια.

Αυτή την  σκέψη , την τόσο προφανής που γίνεται  σχεδόν διάφανη, μου την θύμισε ένας άγνωστος "παραμυθάς" πιθανώς πρώην κάτοικος του  "Fawlty Towers". Ένας άγνωστος που από ένα τέτοιο ψέμα, πάνω σε ένα τέτοιο ψέμα, έχτισε ένα όνειρο και κατοικεί πια εκεί μέσα..*
so please lie to me....
Κοίτα με στα μάτια και πες μου πως όλα θα πάνε καλά , πως θα τα καταφέρω, πως κάθε πρωινό ξύπνημα είναι ένα πετάρισμα των βλεφάρων πιο κοντά στο τέλος της αναζήτησης, ή πιο κοντά σε μια άγνωστη και για αυτό μαγική αρχή.

"Lying is universal -we  all do it. Therefore, the wise thing is for us diligently to train ourselves to lie thoughtfully, judiciously; to lie with a good object, and not an evil one; to lie for others' advantage, and not our own; to lie healingly, charitably, humanely, not cruelly, hurtfully,maliciously; to lie gracefully and graciously, not awkwardly and clumsily;to lie firmly, frankly, squarely, with head erect, not haltingly, tortuously,with pusillanimous mien, as being ashamed of our high calling. Then shall webe rid of the rank and pestilent truth that is rotting the land; then shallwe be great and good and beautiful, and worthy dwellers in a world where even benign Nature habitually lies" On the decay of the art of lying, Mark Twain

*Craig Walzer and his dreamland and life creation http://www.atlantisbooks.org

τα ωραία που ζήσαμε και οι αναμνήσεις άγκυρες

Κυκλοφορούν εκεί έξω εικόνες και λέξεις που κυριολεκτικά προσγειώνονται στην οθόνη του υπολογιστή σου και σκάνε μπροστά στα  μάτια σου στο πιο απίθανο timing. Η επίδραση τους υποχθόνια και βραδυφλεγής. Νομίζεις ότι επειδή τις μοιράστηκες με μερικούς φίλους και χαμογέλασες λοξά, ξεμπέρδεψες... και μετά από μέρες βρίσκεσαι στην μέση του σαλονιού σου, ανάμεσα σε κούτες και buble wrap , ανακαλύπτεις το κενό που υπάρχει πια στον τοίχο, και η εικόνα γίνεται κυριολεκτικά χαλκομανία στον εγκέφαλο σου. 

Στέκομαι σαν μαγνητισμένη κοιτάζοντας τους δύο άδειους, κατάμονους τοίχους. Φοβάμαι μην αποκτήσουν φωνή και μου μιλήσουν..

Φαντάζομαι ότι το να μετακομίζεις μετά από 30 χρόνια είναι σαν να παίρνεις διαζύγιο στα 80....

Και μην μου πείτε πως είναι μόνο τοίχοι γιατί ακόμη και μετά από επανειλημμένα στοκαρίσματα και μπόλικα χέρια βάψιμο μπορώ να εντοπίσω με κλειστά μάτια το κομματάκι του τοίχου που σπάσαμε με τον μεγάλο μου αδελφό παίζοντας μπάλα μέσα στο υπνοδωμάτιο (συγνώμη μαμά).

Και είναι και τα παλιά και χαλασμένα αντικείμενα που πρέπει δυστυχώς να βρουν τον δρόμο προς τον κάδο απορριμάτων. Η καρέκλα που κάποτε γινόταν η βάση μιας ινδιάνικης σκηνής , τα ρούχα στυλιστικά εγκλήματα μια αξέχαστης κατά τα άλλα εφηβείας , τα μπιμπελό από τον γάμο των γονιών , που μετά από τόσα ατυχήματα και κόλλα στιγμής έχουν γίνει πια άθραυστα, τα απαρχαιωμένα πια βιβλία μικροοικονομίας και ένας σχολικός άτλας από ένα κόσμο που δεν υπάρχει πια.

Σε μια κούτα λοιπόν τα είδη μαγειρικής, σε μια άλλη βιβλία , δίπλα μια με ρούχα και εκεί στην γωνίτσα μια μικρή αλλά ανθεκτική γεμάτη αναμνήσεις. Η συλλογή έγινε με προσοχή και τοποθετήθηκαν μέσα ευλαβικά όλες όσες είχαν και θα έχουν λόγο ύπαρξης, όσες μπορούν να μπουν σε μια φράση που ξεκινά "αυτό που θυμίζει τότε που..." όσες καλές ή κακές ψιθυρίζουν οικογένεια, αγάπη, προσπάθεια, ζωή... Η ταινία έχει κολληθεί και η επιγραφή "Εύθραυστο" τοποθετήθηκε στο επάνω μέρος. Θα μείνει κλειστή κάτω από το κρεβάτι, στο καινούργιο σπίτι, σε κάθε σπίτι ,τώρα και για πάντα. Τα έχουμε ξαναπεί... we are the sum total of everything that went before us, all we have been seen done or done-to-us. 

Εδώ μέσα, για μένα θα μυρίζει πάντα Κυριακή- δηλαδή κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο και ίσως και πρωινό πρωτοχρονιάς, τουτέστιν μυλοτηγανητες με κανέλα και ζεστή σοκολάτα.

Στο βάθος μουσικό χαλί η μουσική τίτλων της Δυναστείας για να θυμάμαι τις Παρασκευές στο σπίτι.



Photo taken from http://www.momentography.gr/ , http://www.facebook.com/MomentographyAthens

back in the USSR ή αλλιώς αγοράζοντας βιβλία

Η επιλογή του επόμενου βιβλίου είναι μια πολύ ιδιαίτερη εσωτερική διαδικασία που ξεκινά πολύ πριν τελειώσουμε αυτό που ευλαβικά εναποθέτουμε δίπλα στο κρεβάτι μας κάθε βράδυ και τελειώνει πολύ μετα την στιγμή που το νέο μας απόκτημα σουλατσάρει μέσα στην σακούλα του, σε κάποια γειτονιά της Αθήνα. Η όλη διαδικασία είναι σχεδόν σαν την συγγραφή ενός επιπλέον κεφαλαίου, με χαλαρή πλοκή αλλά πολύ συναίσθημα, σαν μια μουσική γέφυρα ανάμεσα σε 2 μέρη, που τελικά δεν είναι 2 αλλά ισόποσα με τα βιβλία της βιβλιοθήκης μας.  Οι διαδρομές τις σκέψεις πολλές και  πάντα διαφορετικές.

Η "κάθοδος των 4" μπορεί να σε οδηγήσει μπροστά στο ράφι με το "Η" για να δεις τι επιτέλους έχει αυτός ο τύπος στο μυαλό του, και το Χιόνι του Pamuk, σχεδον αναπόφευκτα στο πρώτο του ογκωδέστατο οφείλω να ομολογήσω βιβλίο, που έρχεται να ριζώσει τον συγγραφέα μέσα σου. Από την άλλη αν δεν ήταν ο Julian να μου τριβελίσει το μυαλό με τον γνωστό παπαγάλο, ακόμη δεν θα διαβάσει Flober.

Κάπως έτσι, μέσα στον Ιούλιο ένας Αύγουστος και το 16 του με έκαναν να αναζητήσω τα συγγραφικά πονήματα του Μan, γιατί διάολε αν δεν είχε ψιθυρίσει κάτι στο αυτί του συγγραφέα , ποιος ο λόγος να του χαρίσει λόγο στη δράση . Και αν είναι έτσι τι του είπε και τι θα πει σε μένα;

Με τον Εκλεκτό ανά χείρας, ετοιμάζομαι να πληρώσω, όταν κάτι απροσδιόριστο με τραβά σε ένα ράφι λίγο πιο πέρα. Ένας Steinbeck που δεν έχω ξαναδεί! Που σουλατσάρεις στην Ρωσία και μαζί με τον Robert Kapa ετοιμάζει το ημερολόγιο του οδοιπορικού τους.

Λιγώνομαι! Εικόνες κατακλύζουν το μυαλό μου.. ένα ζευγάρι μουσκεμένα από το χιόνι πόδια κατεβαίνει στην Biblioteka Lenina και κατηφορίζει προς την Arbat. Τίνος είναι, τα δικά μου ή μήπως του Alexei που αφού μοιράστηκε μαζί μου την ιστορία του, πάει σπίτι; ή του John; Γιατί την ίδια διαδρομή κάναμε και οι 3. Σε 3 διαφορετικές στιγμές, σε 3 διαφορετικές πραγματικότητες.

Αναρωτιέμαι μόνο, ανυπομονώ για την ακρίβεια να διαβάσω τι είδε. Τι περίμενε; Πως πήγε και πως έφυγε.Τι ήξερε?

Γιατί η αλήθεια είναι πως για αυτό το ταξίδι, κανείς δεν σε έχει προετοιμάσει αρκετά για το έλλειμμα χαμόγελου, για το χίονι που δεν είναι σχεδόν ποτέ λευκό αλλά πάντα σε κάποια απόχρωση του γκρίζου, λες και προλαβαίνει να βρομίσει πριν πατήσει γη. Κανείς δεν σε έχει προειδοποιήσει για το μαγνητικό πεδίο της Κόκκινης Πλατείας που κάθε φορά λες "την είδα, φτάνει,δεν έρχομαι ξανά" και καθε φορά περνάς ξανά και ξανά για μια έστω γρήγορη βόλτα. Οι φωτογραφίες δεν είναι αρκετές να φανταστείς το δέος της κυλιόμενης σκάλας, που σε οδηγεί στα έγκατα της γης, σε ένα κρυμμένο παράδεισο με αγάλματα και κρύσταλλα και κόσμο που κινείται σαν συντονισμένο μελίσσι. Τα ντοκιμαντέρ δεν μεταφέρουν την μυρωδιά των στολών και του ΜΙΡ από το μουσείο των κοσμοναυτών. Αριστερός, Δεξιός ή απολιτικοποιήμενος δεν έχει σημασία, το ίδιο θα σε καθηλώσουν τα αγάλματα των Lenin & Rabochiy και Kolchoznica και το κατάχρυσο συντριβάνι της Φιλίας των Εθνών στην VDNKh. Και όσο και αν το έχεις ακούσει, θέλει κόπο να δεις πέρα από την άμυνα , να βρεις και να γευθείς την καλά κρυμμένη φιλοξενία πίσω από μάσκα της επιθετικότητας, στολισμένης με μπόλικη βαρεία προφορά. 

Μόνο αν πάρεις το τραίνο και ξημερώσεις στην Αγία Πετρόπουλη καταλαβαίνεις πως σε μια χώρα μπορούν να υπάρχουν δύο πλανήτες. Και εσύ, τυχερός γαρ, μόλις προσγειώθηκες σε έναν επίγειο παράδεισο αρχιτεκτονικής, σε μια άλλη Βενετία, όπου τα νερά του Νέβα σαν να ξεπλένουν τις ανασφάλειες και να κάνουν τον κόσμο να μένει έξω μέχρι αργά..Λευκές μαγικές νύχτες, βόλτες στο προαύλιο του ναού του Σωτήρα , βαρκάδα και αργόσυρτοι περίπατοι στο φρούριο του Πέτρου και Παύλου.

Λοιπόν κύριε Steinbeck, τι άλλο είδατε; που θα με πάτε που δεν έχω ήδη μπει; 

Just another night in Nantes

Το χτες πέρασε κάτω από το σπίτι μου, καβάλα σε ένα ποδήλατο. Νόμιζα θα σταμάταγε στην γωνία να μου πει μια καλησπέρα, αλλά χάθηκε στην γωνία, όπως έπρεπε.

Η αφέλεια μου επιβιβάστηκε σε ένα πύραυλο πήγε στην σελήνη και γύρισε αλλά από τον έλεγχο διαβατηρίων δεν πέρασε πότε. Ακόμη εκεί είναι, ξεχασμένη, εγκλωβισμένη, διάφανη...Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενο Αντικείμενο
Η ενοχή μου και η άρνηση της, μπήκε όλη σε 140 χαρακτήρες , που δεν κοινοποιήθηκαν ποτέ.. Δικαίως και αναμενόμενα.
Η σιωπή μου γρύλισε και φόβισε τους βαρβάρους. Το χιλιοκτισμένο κάστρο είναι για λίγο ακόμη ασφαλές.
Το αύριο περνάει κάθε μέρα την πόρτα του σπιτιού μου. Το αγκαλιάζω και το φοβάμαι μαζί. Το τρατάρω γλυκίσματα και του πασάρω το σήμερα να κάνουνε παρέα.

Και όταν είμαι μόνη, κοιτάζω γύρω μου και βλέπω κάτι χαμόγελα που αγαπώ να με φωτίζουν..δόξα τον ήλιο και το καλοκαιρινό φως που μπαίνει από τις γρίλιες το μεσημέρι.

please remove the label

Έχετε προσέξει ποτέ αυτές τις ενοχλητικές και ενίοτε μεγάλες ετικέτες στα ρούχα, που φαγουρίζουν , ξεπροβάλλουν απρόσκλητες και ακόμη και όταν ξεβάψουν τα γράμματα τους, και έχουν μαλακώσει από την χρήση, βρίσκουν τρόπο να κάνουν αισθητή την παρουσία τους;

Αυτές που αν δεν έχουν κοπεί με το που έχει αγοραστεί το ρούχο, άντε μετά την πρώτη χρήση σημαίνουν συνήθως 2 πράγματα:

"δεν με νοιάζει αρκετά να ασχοληθώ" (γενικα, με αυτό , με εμένα , με ό,τι) ή

"το αγόρασα γιατί με έπεισε η πωλήτρια, μάλλον δεν θα το φοράω συχνά αλλα ντρέπομαι να το πάω για αλλαγή".

Αν αυτή η ετικέτα δεν ήταν υφασμάτινη , ραμμένη με κλωστή , αλλά σκληρή, βαρία σαν πέτρα και κολλημένη μόνιμα στην πλάτη μας θα κάναμε το ίδιο;

Ενήλικη αλήθεια... το ίδιο ακριβώς κάνουμε...

Κρεμάμε ταμπελάκια σε όλους, ανεξαιρέτως ηλικίας ή φύλου. Σε όλους, ακόμη και στον εαυτό μας. Μερικά είναι όμορφα , "το γελαστό παιδι, σε medium size", η ψυχή της παρέας άλλα όμως όχι και τοσο κολακευτικά .. αντικοινωνικός, απροσάρμοστος (βγαίνει σε όλα τα μεγέθη) και θα   αποφύγω να συνεχίσω , αναφερόμενη σε λοιπά περι σεξουαλικής ταυτότητας, καταγωγής κλπ. Ευγενικά ή επικριτικά τα ταμπελάκια ειναι έκει και μένουν εκεί να κοκκινίζουν το σβέρκο. Μερικές φορές δεν μας νοιαζει αρκετα να ασχοληθούμε, άλλες τα ξεχνάμε αλλά μας τα θυμίζουν οι γύρω μας, άλλες  παρόλο που δεν μας ταιρίζουν πια , τα αφήνουμε εκεί, να μας πονούν.

Η πρώτη μου ετικέτα τοποθετήθηκε ολίγον άχαρμπα στον παιδικό αφρατούλη λαιμό μου και έκτοτε όσο και αν άλλαξα, όσο και αν η ζυγαρία άλλαξε γνώμη για μένα, αυτή έμεινε εκει. Απο πάνω καρφιτσώθηκαν πρόχειρα μερικές ακομη , οι οποιές συνήθως αφαιρούνταν μόνο και μόνο για να αντικασταθούν από μια άλλη. Και μόνο που το σκέφτομαι κουράζομαι.

Πως θα ήταν άραγε, αν είχαμε την σύνεση, την φρόνιση να μην τοποθετούμε ταμπέλες. Ποιος θα ήσουν σήμερα, πως θα με άφηνες να σε δω; εγω πως θα ήμουν; τι θα άλλαζα αφού δεν θα είχα ανάγκη να σετάρω ταμπέλα με συμπεριφορά ;

Ξεκινάμε άπο τα παιδιά μας, συνεχίζουμε στους φίλους μας, καταλήγουμε σε γνωστούς και συνεργάτες και τελικά ορίζουμε όλο τον κόσμο γυρω μας, τον κόσμο μας. Υπάρξη και ετικέτα, αλήθεια και ταμπέλα....

Μα η δική μου αλήθεια κρύβεται κάπου άλλου, κάπου τοσο φανέρα όσο και κρυμμένα, κάπου που δεν χρειάζονται ανοιχτά μάτια άλλα ανοιχτά μυαλά και ακόμη πιο ανοιχτή καρδία.

enought said

now please remove the label...

“Once you label me you negate me.” 
― Søren Kierkegaard

until next time

Κυριακή βράδυ. Η αποβάθρα Ε έχει γεμίσει κόσμο.. Παιδιά, αποσκευές, κατοικίδια , μπερδεμένα όλα.. Βλέμματα νυσταγμένα που μοιάζουν τόσο αταίριαστα με την βιασύνη των ανθρώπων που τα φορούν.. Με το που πάτησαν γη, στεριά, Αθήνα,τσιμέντο, βιάζονται. Δεν θυμούνται γιατί αλλά πρέπει να είναι κάτι πολύ πολύ σημαντικό...
Παρέες στον ηλεκτρικό, χαζογελάνε κι βγάζουν φωτογραφίες. Μέχρι η πρώτη "φούσκα διαλόγου" να πραγματοποιήσει θριαμβευτική εμφάνιση πάνω από ένα κεφάλι με ξέμπλεκα μαλλία {ουφ, ποιος δουλεύει αύριο}? Ένα βαγόνι τρέχει μουτρωμένο σε μια σκοτεινή σήραγγα.. Θα βγει σε λίγο στην επιφάνεια, άκεφο.. Η παρέα σπάει σιγά σιγά.

Οι τελευταίοι φτάνουν στο σπίτι. Η μάχη μόλις χάθηκε... Ρουτίνα- Νησί 1-0. Γιατί δεν καθίσαν για λίγο στο σαλόνι, με την αρμύρα να τους τραβάει το δέρμα, δεν τσακώθηκαν για το ποιος θα βάλει πρώτος after sun. Γιατί προτίμησαν να αδειάσουν την βαλίτσα, ο ένας πάει να βάλει πλυντήριο και ο άλλος ανοίγει το laptop. 

-Έχεις ρούχα για αύριο? -Πεινάς? -Καληνύχτα.- Οχι αγκαλιά τώρα,κάνει ζέστη. 

Πουφ... έκανε το νησί και χάθηκε...
Πέμπτη πρωί. Send receive ξανά και ξανά... Πάλι κόλλησε? Και εκεί που περιμένεις το πιο σημαντικό mail της μέρας, απροειδοποίητα, σχεδόν ξεδιάντροπα το χαμένο νησί επιστρέφει.. σε μορφή προσφοράς. Λες?? Μπα , έχεις δουλεια. Delete, και ξανά send receive.
Παρασκευή βράδυ και κάτι δεν σε αφήνει να κοιμηθείς... από που έρχεται αυτός ο ήχος? Πάλι αυτή η κόκκινη βαλίτσα είναι? Πάλι προσπαθεί να δραπετεύσει από το πατάρι? Αλλάζεις πλευρό (για λίγο)
Το επόμενο πρωί άλλη μια χαμένη μάχη. Η βαλιτσούλα χαμογελά χαρούμενη στο πόρτ μπαγκάζ. Σήμερα έχει και παρέα, μια πορτοκαλί ομπρέλα και 2 sleeping bags.

Ένα πεύκο σε περιμένει στην Εύβοια. Σε περιμένει εδώ και μέρες, πριν καν εσύ σκεφτείς ότι υπάρχει, αυτό ετοίμαζε την σκιά του για αυτό το σαββατοκύριακο, για σένα.

Τρέχεις στην παραλία, βουτάς στην θάλασσα σε ένα ατελείωτο διήμερο μακροβούτι που καταλήγει στα λευκά Κυριακάτικα σεντόνια σου.
-Μην σηκώνεσαι, θα σου φέρω εγώ νερό.
Μισόκλειστα μάτια, σκοντάψεις σε κάτι. Ο σάκος, άδειος, ξεχασμένος μπροστά την πόρτα. Χαμογελάς. Τον βάζεις στην θέση του, μέχρι την επόμενη φορά..

Γραμμή 13

Μια ζωή στο κέντρο. 

Την αγαπώ την Αθήνα. 

Μια ζωή διαδρομές με τρόλεϊ ,λεωφορεία και ηλεκτρικό. Πρώτα για το φροντιστήριο, μετά για το Πανεπιστήμιο και ύστερα για τη δουλεία. 

Και το κέντρο πρέπει να με αγαπάει γιατί με κράτησε κοντά του και τόσα χρόνια με κρυβοπαρακολουθεί να το χαζεύω, να το σχολιάζω, να κάνω πως δεν είναι εκεί, πίσω από ένα παράθυρο τρόλεϊ. Γραμμή 14 ή 13.

Το δεκατεσσάρι δεν έχει και τόση πλάκα. Σαν σοβαρός μεσήλικας περνά την Πατησίων , γεμάτο μα σχεδόν ποτέ υπερπλήρες. Δίνει στον επιβάτη χώρο και χρόνο. Να ακούσει το τραγούδι της ημέρας στο repeat ξανά και ξανά μέχρι να φτάσει, να γελάσει μόνος του με τα πρωινά αστεία από τον ραδιοφωνικό σταθμό ή να ζήσει την απόλυτη χαρά του αναγνώστη: διαδρομή και κεφάλαιο!! Αλήθεια, πόσες σελίδες, πόσα κεφάλαια και πόσα βιβλία να έχει δει? Με προτιμάει τώρα που περνάω την Καμύ φάση μου ή η φυσαρμόνικα του οχήματος δίπλωνε πιο χαρούμενα με τον Παμούκ, όλο το χειμώνα;

Το δεκατρία όμως..είναι αλλιώς. Δεν σε αφήνει να διαβάσεις, ούτε καν να βρεις χρόνο να τουιτάρεις ένα καλημέρα. Είναι ένας κόσμος ολόκληρος μέσα σε ένα τρόλεϊ. Ανάλογα με την περιοχή, ανάλογα με τις στάσεις, περνάνε μπροστά σου όλες οι φυλές των Ελλήνων αλλά και όλες οι φυλές του κόσμου. Στα ενδιάμεσα της διαδρομής , κάπου ανάμεσα σε Κολιάτσου και Σύνταγμα όλος αυτός ο κόσμος γίνεται ένα τρελό κουβάρι. Ο φοιτητής που αναζητά την αλήθεια του στο χίπστερ λούκ, η παλιά αριστοκράτισσα γιαγιά από την κυψέλη, ο ασκούμενος  δικηγόρος Κολωνακίου , οι νέγρες με τα απίθανα χτενίσματα και τα φωσφοριζέ μανό , οι πακιστανοί που αγχωμένοι χώνονται σε μια γωνία , μερικά κοριτσάκια με φερετζέ που πάνε σχολείο και μια γλυκιά κινεζούλα που απλά έχει χαθεί. 

Και αν δεν με πιστεύετε ρωτήστε και την Athens Voice- 188 στα 282 καλύτερα της πόλης ....

Η μαγεία δεν τελειώνει.  Δευτέρα με Παρασκευή κάθε διαδρομή είναι διαφορετική, καινούργια και τα πάντα αποκτούν άλλη προοπτική όταν πριν σου τραβήξει την προσοχή το "μητροπολιτικό" πλήθος, έχεις ξεκινήσει να διαβάζεις μερικές αράδες από τον "Ευτυχισμένο Θάνατο" και δέχεσαι μέσα σου το μικρόβιο του Αλμπέρ για το χρόνο , την ανάγκη του χρόνου για την ευτυχία, την ανάγκη του χρόνου για να ζήσει κάνεις,  άλλωστε "  όπως κάθε έργο τέχνης έτσι και η ζωή απαιτεί να την σκέφτεσαι". 

Κλείνεις για λίγο το βιβλίο, με το δάχτυλο για σελιδοδείκτη. Κοιτάς γύρω.. από πίσω γυναικείες φωνές, σε μια γλώσσα τόσο μα τόσο άγνωστη. Πλησιάζεις την πόρτα και πατάς το κουμπί για στάση. Το βιβλίο ακόμη εκεί, να κρέμεται σαν προέκταση του χεριού, το δάχτυλο σφηνωμένο στο σημείο που έμεινες. Μια Φιλιππινέζα σου χαμογελάει, ένδειξη ότι θα κατέβει και αυτή στην ίδια στάση. Αν δεν έφτανες, αν διάβαζες λίγο ακόμη θα μάθαινες πως ίσως μοιάζεις λίγο με τον ήρωα του βιβλίου. Γιατί η μέρα  έχει αρχίσει να ζεσταίνει , θερμοκρασία και χρώματα μαζί, η δική σου μέρα όπως και μέρα του "Μερσώ" μόλις "έσκασε σαν ώριμο φρούτο και, πάνω σε όλο τον κόσμο, κύλησε σαν ένας χλιαρός και πηχτός χυμός..." 

editors note: την πόλη μου την κουβαλάω μαζί και στις διακοπές μου , και αν καμία φόρα ξεχαστώ, χρειάζεται μονό ένα βιβλίο για να μου την φέρει πίσω. 

Παραθέτω μια παράγραφο από τις Νυχτερινές Πτήσεις του  Φώτη Γεωργελέ . Το διάβαζα σε μια άδεια παραλία στην Τζία και έκανε την καρδία μου να πεταρίσει για την επιστροφή και την επόμενη μου βόλτα στην πόλη 

*«Νυχτερινές Πτήσεις», Εκδ. Κέδρος,2008 

*φωτό από wexphotographic.com με επεξεργασία

μπλε κουτί

Φόβος και κρυφός πανικός τυλίγουν όσους φτάνουν στην παραδοχή ότι ανήκουν στην κατηγορία των "ανικανοποίητων" . Το ανακάλυψα λίαν προσφάτως , παλεύοντας με ένα βαθύ στεναγμό και ένα  κόμπο που βόλταρε από το στομάχι στο λαιμό.

Οι ανικανοποίητοι δεν είναι (τουλάχιστον όχι κατ'ανάγκην ή ορισμό) αχόρταγοι, αχάριστοι, άπληστοι. Είναι απλά δυστυχείς και μπερδεμένοι..

Αναζητούν όλη τους τη ζωή από ένα μπλε κουτί γεμάτο φράουλες. Το κουτί πρέπει να είναι τετράγωνο και οι φράουλες ζουμερές και σφιχτές μαζί. Καριέρα, γνωριμίες, έρωτας, καθημερινές επιλογές, όλα .. Μόνο που στην πορεία της αναζήτησης βρίσκουν κουτιά άλλων χρωμάτων γεμάτα με ότι βάζει ο νους και μερικές φορές, ακόμη χειρότερα, το μπλε κουτί είναι άδειο (κάτι σαν το πουκάμισο και την Ελένη) ή έχει μέσα χαλασμένη πραμάτεια. 

Και ένα πρωί η ικανοποίηση συναντά το α το στερητικό , όταν βρίσκει όχι ένα navy blue αλλά ένα κίτρινο κουτί , καθ' όλα  όμως τέλειο γεμάτο με μικρές και πεντανόστιμες φράουλες της εξοχής.

Ο ανικανοποίητος νιώθει ότι ακροβατεί κάθε στιγμή. Ακροβατεί πάνω σε μια επιλογή,  πάνω στην συνοριακή γραμμή 2 κόσμων. Του κόσμου της παραδοχής της σχετικής αλήθειας και της ανάγκης για ηρεμία και ευτυχία και του μισόκοσμου του συμβιβασμού και της υπό ύποπτους όρους συναίνεσης . Μόνο που ποτέ δεν ξέρει από μια μεριά είναι το καθένα . 

Και αν η ζωή ήταν απλή , η απάντηση θα ήταν, προχώρα με τα χέρια ανοιχτά κρατώντας ισορροπία μέχρι να βρεις αυτό που ψάχνεις. Αλλά όπως λέει και μια φίλη.."what if the blue box does not exist? Then what? who will come to collect the black box of your life crash"

Σημείωση: Όλα τα πρόσωπα και οι καταστάσεις  δηλώνεται ρητά πως είναι φανταστικά, οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτό πρόσωπο είναι καθαρή σύμπτωση...

ένεκα της ημέρας #δική_σου

Είμαι το αποτέλεσμα όλων όσων προηγήθηκαν από μένα, όλων όσων έπραξα και όσων μου συνέβησαν. Είμαι ένα κομμάτι από την μητέρα μου, την μητέρα αυτής και ακόμη πιο πίσω .
Είσαι κουρασμένη πια, μα ακόμη τόσο μα τόσο όμορφη.
Είσαι το μόνο χάδι στον καρπό που κάνει τον πυρετό να περάσει, η μόνη αγκαλιά που επουλώνει τις ζημίες από τα τοξικά δάκρυα, η μόνη φωνή που ταξιδεύει μαζί με την ψυχή της στα τηλεφωνικά καλώδια.
Είσαι η μάγισσα της πάστα φλώρας, της τυρόπιτας και των γεμιστών.
Είσαι ένας άγγελος γεμάτος ανικανοποίητες ευχές, ξεχασμένα όνειρα, μισά ταξίδια μα ολόκληρη αγάπη
Είσαι ο μόνος άνθρωπος που ακόμη και αν με πληγώσει δεν θα με πονέσει ποτέ.
Είσαι μια βόλτα στο Μποσκέτο με λευκά πεδιλάκια και λουλουδάτο φόρεμα, ένα ολοκαίνουργιο μώβ μολύβι ματιών, μια ανήσυχη ματιά από το παράθυρο πριν στρίψω στην γωνία
Είσαι  χίλιες μαγικές στιγμές, ατελείωτες ώρες δωρεάν ψυχανάλυσης και μια, μόνο μια θυμάμαι, άσχημη στιγμή
Είμαι όσο μπορώ, ότι θα ήθελα να είμαι, είμαι γέλια στην κουζίνα, βόλτα στο χωρίο και  μια ,μόνο μια θυμάμαι, στεναχώρια σου.
Είσαι η μπουντούλα μανούλα μου και είσαι ΔΙΚΗ μου
Είμαι η Μαριβάνα , ΔΙΚΗ σου σίγουρα

Πρωινές Απορίες

Στην βιβλιοθήκη του πατρικού μου, βρισκόταν ένα βιβλίο που πολλά παιδιά αγάπησαν και πολλοί γονείς θέλησαν να ρίξουν στην πυρά . "Πες μου γιατί" (καμία σχέση με τα αντίστοιχα σημερινά με ευφάνταστους τίτλους "Πες μου γιατί δεν πρέπει να δαγκώνω τα άλλα παιδάκια... !!??!!")
Το πρόβλημα με το βιβλίο απάντηση στην παιδική περιέργεια ήταν ότι δεν είχε απαντήσεις για όλα όσα αναρωτιέμαι από την εφηβεία μου μέχρι και σήμερα.Σε ότι παράλογο συνέβαινε γύρω μου, σε ότι αδικαιολόγητα διαιωνίζονταν χωρίς λόγο, η απάντηση ήταν μια- ή μάλλον 2- "τι τα θες έτσι είναι η ανθρώπινη φύση " ή "για όλα φταίει η έλλειψη παιδείας" Ομολογώ μου πήρε πολλά χρόνια να καταλάβω τι κρύβει αυτή η φράση, και θα μου πάρει άλλα τόσο να σταματήσω να εξοργίζομαι με όσους κρύβονται μέσα , κάτω και πίσω από αυτήν.
Γιατί η αλήθεια είναι πως θυμώνω πολύ κάθε φορά που μια καλοβαλμένη σαραντάρα φωνάζει με ύφος δούκισας στον οδηγό του τρόλεϊ πως "δεν κανει την δουλεια του" και "την εχει να περιμένει 20 λεπτά" ασχέτως που ήταν μόλις 3 λεπτά στην στάση, το προηγούμενο τρόλεϊ πέρασε 5 λεπτά πριν, το οδηγούσε ο ίδιος ταλαίπωρος που ίσα πρόλαβε να πάει στην χημική τουαλέτα της γωνίας..και ναι μέσα σε όλα της απαντάει ευγενικά.
Ειναι ένα απλό παράδειγμα αλλά αν δεν καταλάβουμε μόνοι μας ότι δεν ζούμε στο '60, ότι η κοινωνία μας, το σπίτι, η καθημερινότητά μας φτιάχνεται από εμάς, ότι εκείνο το αναρτημένο πρόγραμμα δρομολογιών δεν είναι εκει για να μας κοροιδέψει, ότι αν φωνάζουμε χωρίς λόγο χάνουμε τον Λογό μας, δεν υπάρχει και νόημα..Σε μια ανοιχτή συζήτηση θα βαλλόμουν τώρα από διηγήσεις περιστατικών όπου κάποιος όντως δεν έκανε καλα την δουλεία του, όντως τεμπέλιαζε, όντως κορόιδευε...και ναι είναι πολλοί, στο δημόσιο, στον ιδιωτικό τομέα, στις παρέες μας ακόμη και στην ευρύτερη οικογενεια μας.
και;
Σημαίνει αυτό ότι δεν πρέπει να αναρωτιέμαι "Πες μου γιατί",
ενώ ξέρουμε ότι πρώτα βγαίνουν και μέτα μπαίνουν οι επόμενοι στο μετρό, τσακωνόμαστε κάθε μέρα
ενώ ξέρουμε ότι ίσως πεθάνουμε και ίσως σκοτώσουμε και άλλους, κάνουμε πληρωμένο ή και τζάμπα σεξ χωρίς προφύλαξη
ενώ ξέρουμε ότι θα γυρίσουν  κάπως πίσω στην αυλή, στην θάλασσα, στην βεραντα μας, πετάμε τα σκουπίδια μας έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου.
ενώ ξέρουμε ότι υπάρχει και άλλος τρόπος, εμένουμε να είμασε αγενείς και βάρβαροι
ενώ βλέπουμε τον Κυριακάτικο ήλιο να γλύφει το μπαλκόνι μας , μένουμε μέσα χαϊδεύοντας ενα πληκτρολόγιο, μια οθόνη ένα κοντρόλ
ενώ ακούμε την γη να μας καλεί αφήνουμε τα παπούτσια περιπάτου στην άκρη, μαζί με το ποδήλατο και παίρνουμε τα κλείδια του 2ο αυτοκινήτου μας


"Πες μου γιατί"
γνωρίζουμε ανάγνωση αλλά δεν διαβάζουμε
γνωρίζουμε την γλώσσα μας αλλα δεν μεταφράζουμε όσα ακούμε
γνωρίζουμε γιατί όχι αλλα δεν αναρωτιόμαστε ποτέ γιατί ναι
γνωρίζουμε τι δεν μας αρεσει αλλα δεν μας αρέσουν ούτε οι αλλαγές.


Για αποφυγή παρεξηγήσεων και λόγω συγκυριών το παραπάνω ΔΕΝ είναι πολιτική διαφήμιση. Ειναι έκθεση μιας γιγάντιας απορίας για το λίγο που υπάρχει γύρω μας .


ΥΣ:  εχώ και άλλες απορίες αλλά φτάνει για σήμερα. Με καλεί η θάλασσα....

με αφορμή ένα λευκό σκουφί...Peking Part I & II

Είναι φυσιολογικό βάζοντας σκούφους και γάντια στην βαλίτσα με προορισμό την Μόσχα να αναπολείς ένα άλλο ταξίδι που πήρες μαζί το ίδιο σκουφί? Είναι δεν είναι, μου συμβάνει συχνά και μου συνέβει και τώρα.Αφορμή λοιπόν ένα λευκό σκουφί και το αποτέλεσμα παρακάτω...
Κίνα- Πεκίνο- Part I & II


Μέρος Πρώτο όπως και πρώτη φορα που πάτησα πόδι σε Ασιατικό έδαφος.

Νοέμβριος 2010 και μέτα από μερικές ώρες ασυνενοησίας με το ξενοδοχειο μου και 2 επαγγελματικά ραντεβού είχα ήδη την βεβαιότητα ότι τους ντόπιους θα μου πάρει καιρό να τους καταλάβω..Η στάση ανάμεσα σε υποτέλεια, ευγένεια και χαμόγελο που από μέσα μου σε βρίζω (πιθανά και απέξω μου αφού δεν καταλαβαίνεις τι λέω) με μπέρδεψε λιγάκι.. Ελάχιστοι μιλάνε καλά αγγλικά ενώ με τους περισσότερους αρκέστηκα στην παντομίμα και σε κάρτες με τον προορισμό μου γραμμένο στα κινέζικα.
Οι άνθρωποι στον δρόμο ήταν σχεδόν πάντα πρόθυμοι βοηθήσουν αν και σύντομα κατάλαβα ότι δεν λένε ποτέ όχι. Συνεπώς η απάντηση στο "ξέρετε πως να πάω εκεί είναι ναι ...και μετά σιωπή μαζί με ένα γλυκύτατο αμήχανο χαμόγελο....
Τα υπόλοιπα thump down, καυσαέριο, βρόμικη ατμόσφαιρα, κανένας σεβασμός στους κώδικες οδικής κυκλοφόριας..και επίσης φτύνουν όπου βρουν ..

Σαν τουριστάκι που σέβεται τον εαυτό του έκανα εννοείτε μερικά από τα βασικά «10 places to see went visiting Beijing»
1.Aπογορευμένη Πόλη . Το συναίσθημα με το περνάς την πύλη είναι σαρωτικό και σε κάθε γωνία με περίμενε λίγο ακόμη revovival του τελευταίου αυτοκράτορα Είναι τεράστια, μαγική και ότι ακριβώς είχα φανταστεί!! Έκανα την βόλτα με shortcuts βέβαια γιατί το μέγεθός της είναι πραγματικά ΜΕΓΑΛΟ. Best practise, ο αγγλόφωνος οδηγός που μου έδωσε και μερικές ιστορικές πληροφορίες τοποθετώντας τα πάντα σε ένα σωστό πλαίσιο.

2. Πλατεία Tian an Men με παράλληλη εμπειρία λογοκρισία " μην ρωτήσει κάνεις τι έγινε εδώ καθώς και τι συνέβη στο Θιβέτ, ίσως φύγετε νωρίτερα .."

3. Τemple of the heaven και την γύρω βόλτα στο πάρκο, όπου λάτρεψα τα ζευγαράκια κάθε ηλικίας που χόρευαν βαλς στο γκαζόν υπό τον ήχο κινέζικης live παρακαλώ μουσικής
και φυσικά το

4. Summer palace, το οποίο παραδέχομαι δημόσια ότι που άρεσε πιο πολύ από όλα και ταξίδεψα πραγματικά στο χρόνο κάνοντας βόλτα δίπλα στην λίμνη.

Παραλείπω κάτι "πάω πακέτο με το τουρ" επισκέψεις σε εργοστάσια μεταξιού κτλ.και γυρνόντας πίσω στεναχωριέμαι λίγο που μπήκα στην διαδικασία του γκρουπ παρόλο που γνώρισα μερικούς πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους.

Όσο για την πρώτη μου επίσκεψη στο silk market (αγορά για τα πάντα , απομιμήσεις και ντόπια) ... είχα πάει πολύ ανυποψίαστη και πέρασα από το πολιτιστικό σοκ στον παροξυσμό του παραζαρέματος σε dt... αποτέλεσμα λάθος εντύπωση για το μέρος.. η 2η φορά τα ξεκαθάρισε όλα (όπως συμβαίνει και σε πολλά άλλα πράγματα!!)


Ειδική μνεία στο φαγητό! Λάτρεψα!

Οσο πιο αυθεντικό κινέζικο τόσο πιο νόστιμο και τόσο πιο φτηνό. Μενού με εικόνες για να αποφεύγονται παρεξηγήσεις- άλλωστε πολύ πιθανά να μην μιλάει κάνεις στο μαγαζί αγγλικά- , περιπετειώδης διάθεση και με 15 ευρώ σκάσαμε στο φαγητό 6 γουρούνες....

Αντίβαρο τα ασύληπτα αισθητικής (και τιμών) εστιατόρια όπως το LAN, όπου η τέχνη και η μοντέρνα mix and match διακόσμηση που ακροβατεί στα όρια του κιτς παντρεύετε με την fusion chinese cuzine και σε κρατάει αιχμαλωτο για πάντα ...(αχχχχ)

Και κάπως έτσι έφτασε η ώρα για την επόμενη φορά.

Είτε μέσω Ευρωπαίου connection είτε μέσω αραβικού είναι ταλαιπώρια το ταξίδι ..ξεκινάς σήμερα και φτάνεις αύριο((αν και μπορείς να διασκεδάσεις τρελά μέσα σε ένα airbus a380) Και αυτές οι υπνηλίες που ακολουθούν σε άκυρες ώρες μπορεί να βοηθήσουν το jetlag να εξελιχθεί άσχημα.

Η πόλη του Πεκίνου είναι χωρισμένη σε ομόκεντρους "κύκλους" με κέντρο την απαγορευμένη πόλη . Στον 2 κύκλο είναι τα περισσότερα ξενοδοχεία καιbusiness center. Από εκεί ξεκίνησα και εγώ τις εξορμήσεις μου. Βόλτες που οδηγούσαν μερικές φορές σε μια πόλη γεμάτη ζωή και φώτα, άλλες φορές σε φτωχογειτονιές ξεχασμένες από το χρόνο και ίσως και τον θεό αλλά και μέρη βγαλμένα από το χτες.

Πρώτη εκρεμότητα..το Σινικό τείχος. Υπάρχουν 2 τμήματα με υποδομή , ανοιχτά στους επισκέπτες..προτίμησα το λιγότερο δημοφιλές και μου βγήκε μάλλον σε καλό. Λιγότερος κόσμος, ηρεμία και ΝΑΙ, οι δικές Great wall phοtos είναι λίγο διαφορετικές....
Η εμπειρία είναι απλά συγκλονιστική! Παρόλο που πήγα χειμώνα και αντί για καταπράσινους λόφους αντίκρισα άφυλλα δέντρα και χιόνι, η εικόνα ενός ατελείωτου τείχους που χάνετε στο βάθος του ορίζοντα είναι μοναδική. Κουραστική βόλτα καθώς είναι κακοτράχαλο και με πολλά σκαλάκια (ντροπή μου να γράψω κάτι τέτοιο για ένα κτίσμα 2000 ετών) άλλα με τα σωστά παπούτσια, υπομονή και καλή στρατηγική μπορεί κανείς να περπατήσει μεγάλο τμήμα του.. Εγώ δεν το έκανα.Η θερμοκρασία των -6 βαθμών παρά τον μεσημεριανό ήλιο και δύο τσακισμένα γόνατα ,δεν με βοήθησεκαι πολύ άλλωστε.. Ευχαριστήθηκα όμως σαν μικρό παιδί την ανάβαση με το τελεφερίκ...(προεδρικό παρακαλώ)

Silk market  Revisited  (the true experience)Κλειστή 6όροφη αγορά που κανείς μπορεί να βρει τα πάντα.. αναμνηστικά, αντίγραφα γνωστών σχεδιαστών, μεταξωτά, πέρλες, τοπικά ενδύματα...τα πάντα!
Μεγάλη attraction, οι ίδιο οι πωλητές...φωνάζουν , γελάνε, σε πειράζουν, όταν βαριούνται παίζουν μεταξύ τους με αυτοσχέδιες μπάλες και τρώνε πάνω στα εμπορεύματα τους Μερικοί μιλάνε πάνω από 6 γλώσσες- μια πωλήτρια μου είπε σε άπταιστα ελληνικά με καταπληκτική προφορά «έλα μέσα, πολύ καλά παπούτσια, χαμηλή τιμή μόνο για σένα»!!! μπήκα , τι να κάνω??
Το παζάρεμα επιβάλετε. Το σενάριο αρκετά τυποποιημένο. Πόσο κάνει ? 500 αλλά για σένα 350, πόσα δίνεις? – για αυτό όχι περισσότερα από 40 (!! Ναι ναι τόσο πρέπει να ρίξεις την τιμή...)- 40?? Εισαι τρελή?? Δεν ήξερα ότι στην Ελλάδα έχετε τόσο καλό χιούμορ (έξυπνο!) , δώσε μου 280 και είμαι κάλα Έλα πια είναι η τελευταία σου τιμή? – 60 αλλιώς δεν το θέλω..- έλα σε παρακαλώ δεν θα βγάλω τίποτα αν το δώσω τοσο..πια είναι η καλύτερη τιμή σου, θα στο δώσω 200. – 80 . και μετά απλά μουλάρωσα σε αυτή την τιμή. Μου είπε όχι, έφυγα από το μαγαζί, μετά από 4 δευτερόλεπτα με κυνήγησε, έριξε την τιμή σε 160 και τελικά κλείσαμε στα 90. Not bad
Story to be told..όταν δεν βρήκα τα σταράκια που ήθελα στο σωστό νούμερο, οι αθεόφοβοι τύπωσαν αυτοκόλλητο με το σωστό νούμερο , το κόλλησαν σε ένα άλλο και πήγαν να μου πουλήσουν.. όταν το κατάλαβα , το ξεκόλλησα και άρχισα να φωνάζω , ξεκίνησαν να βρίζονται μεταξύ τους..that was my exit line!
Η δεύτερη πάντως αυτή επίσκεψη κατέρριψε την αρχική εικόνα της φοβερής και τρομερής αγοράς και την έφερε στα σωστά της μέτρά. Είναι τουριστική, έχει πλάκα, μπορείς να βρεις πολύ φτη΄να δωράκια και μερικές καλές απομίμησης άλλα η ποιότητα δεν είνια και τόσο καλή! Μοναδική εξαίρεση ο όροφος με τα μεταξωτά και τα cashmere.

Και μιας και μιλάμε για ψώνια , έκανα και μια βόλτα στην Ερμού» του Πεκίνου... πλατύς πεζόδρομος γεμάτος κόσμο, επώνυμα μαγαζιά αλλά και καταστήματα με προσφορές ..από όλα είχε ο μπαξές..Εμεινα δε άφωνη με το πόσο κόσμο είχε το κατάστημα της apple (διώροφο, τεράστιο και απόλυτα φισκαρισμένο με κόσμο...λαικό προσκύνημα κανονικά..)
Στην αρχή και στο τέλος του δρόμου 2 κάθετοι με street food.

Ο μεγάλος και πιο τουριστικό δρόμος έχει μια τεράστια σειρά από πάγκους, πανομοιότυπους σε χρώματα και ύψος αλλά με πολύ διαφορετικά προϊόντα. dim sum,καραμελωμένα φρούτα , buns με γλυκιά ή αλμυρή γέμιση, ρύζι, nountles κτλ. Αυτά όσον αφορά τα συνηθισμένα, γιατί η φωτογραφική μου πήρε φωτιά όταν δίπλα στα σουβλάκια με κοτόπουλο, τοφου, γαρίδες ή καλαμάρια είδα αστερίες, ψάρια αγνώστων λοιπών στοιχείων και έντομα...

Δοκίμασα dim sum με καβούρι και ξίδι, κάποιο είδος τυλιχτού με λαχανικά και μοσχάρι καθώς μια παρέα Αμερικάνων δίπλα μου τσάκισε τους αστερίες και τις κινέζικους χουρμάδες.

Νόμιζα ότι βρισκόμουν στον παράδεισο μέχρι που ανακάλυψα και τον δεύτερο δρόμο με καντίνες.. Κρυμμένος , λίγο πιο σκοτεινός , σε ένα στενό σοκάκι, μόνο με ντόπιους. Τα φαγητά ακόμη πιο περίεργα και επιτέλους σταμάτησα να ακούω τους πωλητές να μου φωνάζουν "miss...lady come...banana" (προφανώς στον τουριστικό δρόμο οι δυτικές επισκέπτριες τρώνε μόνο πλήρως αναγνωρίσιμα τρόφιμα...). Φυσικά μύριζε λίγο άσχημα, φυσικά ήθελε διπλή δόση διάθεσης περιπέτειας για να φας από τους αυτοσχέδιους και έντονα φωτισμένους πάγκους, φυσικά και ήμουν η μόνη μη Κινέζα και με κορόιδευαν που έβγαζα φωτόα πάντα, φυσικά και ήταν απλά απίθανα!!!

Και την επόμενη μέρα, πρωϊνή βόλτα στα Χουτόνγκ, όπου Χουτόνγκ είδος παλιάς παραδοσιακής κατοικίας.. στενά πλινθόχτιστα δρομάκια με πόρτες που οδηγούν σε πολλά μικρά σπιτάκια και κάποιες άλλες σε μεγάλες κατοικίες με τέσσερα τμήματα. Το πιο τουριστικό κομμάτι είναι σχετικά καθαρό αλλά πραγματικό ενδιαφέρον βρήκα στα πιο απομακρυσμένα τμήματα, που παρά την σχετική βρομιά ήταν αυθεντικά.. Η βόλτα είναι καλύτερη με τα πόδια καθώς μπορείς να μπεις σε διαφορές γωνίες και να ανακαλύψεις κρυμμένα σημεία σε αυτά τα γραφικά στενά σοκάκια. Στιγμιαία ζήλεψα όσους κάναν βόλτα με τις άμαξες, κουκουλένοι με τις κουβερτούλες τους αλλά η μαγεία χάθηκε όταν είδα πόσα πολλά αμαξάκια περιμέναν σταθμένα, με τις ταπετσαρίες και τα καθίσματα σκισμένα και τις κουβέρτες χρησιμοποιημένες ξανά και ξανά και ξανά..Η βόλτα αξίζει όχι μόνο για την εικόνα της παλιάς κίνας , την αναζοωγονητική άυρα του ποταμού άλλα και για μια σύντομη επίσκεψη στον πύργο με τα τύμπανα και τον πύργο με τις καμπάνες.

Ακριβώς απέναντι από την είσοδο των χουτόνγκ βρίσκεταικαι η είσοδος για το Beihai park. Η ιδέα ενός πάρκου με λίμνη, νησάκι στη μέση και μια λευκή dagoda δεν θα μπορούσε να με αφήσει ασυγκίνητη. Ο κακός καιρός δεν με βοήθησε καθόλου να απολαύσω αυτή την...ρομαντζά αλλά είμαι σίγουρη ότι την Άνοιξη ή ακόμη και το φθινόπωρο το τοπίο θα είναι ονειρεμένο και μια βόλτα εκεί εμπειρία απόδρασης από την πόλη...

Οι μετακινήσεις πάντως ήταν εύκολες. Μετρό, ταξί και ποδαράκια....Για ώρες χωρίς κίνηση τα ταξί είναι ότι πρέπει. Είναι πολλά, σταματάνε με το παραδοσιακό τρόπο..σηκώνω χέρι στη μέση του δρόμου και είναι πάμφθηνα! 2-4ευρώ για διαδρομές μέσα στην πόλη.

Μετά το μετρό του Λονδίνου και της Μόσχας, αποφάσισα να μάθω και το μετρό του Πεκίνου! Πάμφθηνο – περίπου 0.30 cents την διαδρομή-όσες γραμμές και να αλλάξεις. Ιδιαιτερότητα , τα εισιτήρια χρησιμοποιούνται μόνο την μέρα της αγοράς και από στον σταθμό της αγοράς τους..
Γρήγορο, πρακτικό, με ανακοικώσεις στα αγγλικά, έμοιαζε τέλειο. Μέχρι που ξεκίνησε η απογευματινή ώρα αιχμής! Πως χωρέσαμε ΤΟΣΑ άτομα σε εκείνο το βαγόνι ακόμη δεν κατάλαβα.... Στριμωχτήκαμε, πατηθήκαμε, ζουληχτήκαμε, ζουπιχτήκαμε λίγο ακόμη...τα καταφέραμε..
Μεγίστη πολιτισμική ανακάλυψη...έβριζα τους Έλληνες αλλά ούτε οι Κινέζοι περιμένουν να μπουν μόλις κατέβούν όσοι έφτασαν.. και κάθονται μπροστά στις πόρτες ακίνητοι χωρίς σκοπό αποβίβασης..

Θα ξαναπήγαινα? Ναι. Έχω άλλωστε και μερικές ψιλοκεκρεμότητες με την πόλη Θα ήταν first priority venye? Οχι. Ειδικά αφού πάτησα το πόδι μου στηνShanghai και την λάτρεψα (this is "a to be continued" strory...)

περί εθισμών ή εναλλακτικά οδοιπορικών εισαγωγή

Ενα κόκκινο Rover κατεβαίνει την Παπανικολή.Είναι καλοκαίρι. Ο οδηγός, ένας κοντούλης wannabe λατίνος εραστής προσπαθεί να βρει το αδύναμο σημείο της κοπέλας που σαν καλός ιππότης προσφέρθηκε να γυρίσει σπίτι της. Σε μια πρωτότυπη προσπάθεια on the road speed dating και με μια δόση Γιαλομικής σοφίας στο βλέμμα κανει ΤΗΝ ερώτηση :
ποια ειναι η αδυναμία σου? ο εθισμός σου?
Ενδιαφέρουσα ερώτηση δεν μπορώ να πω, που όμως έπρεπε να απαντηθεί με ένα αδιάφορο.. χμμμ δεν ξέρω. Πρώτο φανάρι:έλα κάτι θα είναι, το τσιγάρο, σου αρέσει να πίνεις λίγο παραπάνω λιγο πιο συχνά, ή μήπως τα γλυκά; (μούγκα) Οχι οχι απαντάει μόνος κατι άλλο θα είναι, αυτά θα τα είχα καταλάβει στο πάρτυ ...(ασχολίαστο) Δεύτερο φανάρι: τα ακριβά κοσμήματα, τα πανάκριβα παπούτσια που στοιχίζουν ένα μισθό και αφου τα πάρεις ζεις με μίσο καρότο για τον υπόλοιπο μήνα; (μούγκα...) Τρίτο φανάρι σπάω την σιωπή μου.. Δεν ξέρω αλλα αν μάθω θα σου πω.. καληνύχτα...

Λοιπόν , μου πήρε εξι χρόνια αλλα έμαθα!
Για να ακριβολογώ κάποιος το κατάλαβε και μου το είπε. Κατεβαίνοντας μια σκάλα σε ένα αρχοντικό στην χειμωνιάτικηΥδρα, ανάμεσα σε συζητήσεις για το πιο είναι το πιο ωραίο ξενοδοχείο στην Doha και το ποιός θα είναι ο επόμενος ταξιδιωτικός προορισμός,  η ανακάλυψη ή μήπως να πω αποκάλυψη, ήταν συγκλονιστική. "Εχεις εθιστεί σε αυτό ε;" ρώτησες. Στην προσμονή νέων εικόνων, στην συλλογή φωτογραφικών εμπειριών, στην ζωή που είναι γεμάτη ιστορίες για να πεις.
Η αληθεια είναι πως εκτός απο αυτά έχω εθιστεί και στην επιστοφή
σε μυρωδίες και ήχους που με συγκίνησαν και στην επαναληπτική επίσκεψη χώρων που για κάποιο μυστικό λόγο έγιναν δικά μου. Εχω εθιστεί και στους πίνακες ανακοινώσεων πτήσεων και στα voucher εισητηριών και στις βόλτες στα αεροδρόμια εν αναμονή transit. Και ναι, οι δικές μου χαρούμενες σκέψεις για να κοιμηθώ δεν είναι πράσινα λιβάδεια και θάλασσες είναι δρομάκια με street food στη Σαγκάη , κρυμένα σκοτείνα καφέ  με ναργιλέ στην Πόλη, βόλτες στο παλιο Κοπτικό Καίρο και ενα μαγικό βιβλιοπωλείο στην Αγία Πετρόπουλη.

Ανάμεσα σε όλα όσα είμαι, είμαι τα μέρη που επισκέφθηκα, οι δρόμοι που χάθηκα, οι σημειώσεις που κράτησα για την επόμενη φορά.

13fgr the day after

Πατησιών και Αλεξάνδρας, Δευτέρα πρωί, μυρίζει ακόμη καμένη νύχτα, πατημένη περηφάνεια, λάθος και γιατί.

Στο ύπνο μου σε είδα με τραβάς από από το χέρι και να φωνάζεις "τρέχα".. deja vu ή απλή ανάμνηση;

Είδα φωτιές και νύχια έτοιμα για πόλεμο, κόκκινα μάτια απο κλάμα και άλλα απο μίσος, άκουσα ένα υπόκωφο ήχο και και έχασα για πάντα κάτι από τον παλίο καλό καιρό του αύριο.

Τι και αν ήμουν εκεί να σου κρατάω το χέρι, χτες ήμασταν και οι δυο αγχωμόνοι στην πόλη.

οι απλές χαρές της ζωής...

     Όλα ξεκίνησαν με ένα διατροφολόγο που αποφάσισε να βασανίσει διατροφικά κάτι χιλιάδες Γαλλίδες (και όχι μόνο)  που έκαναν ευαγγέλιο το βιβλίο του. Η Βίβλος της αδυνατισμένης όλο ενέργεια γυναίκας έφτασε και στα χέρια μου μοιραία λίγο μετά τις γιορτές... να το ξαναπώ: μ ο ι ρ α ί α...

     Αυτή η μοιραία αναπόφευκτη αυτοστέρηση των κοιλιοδουλικών μου δικαιωμάτων με έφερε αντιμέτωπη με μέγιστα μαγειρικά ερωτήματα όπως "χωρίς λάδο-αλάτι πως θα το φάω το κοτοπουλάκι μάνα μου;"

     Η απάντηση βρισκόταν στο κόκκινο ντουλάπι, διπλά στο παράθυρο.Το άνοιξα δειλά και αρχικά κοίταζα μπερδεμένη. Τα είχα ξεχάσει κάποια από αυτά τα βαζάκια.Μερικά με κολλημένες ετικετούλες, βαλμένα το ένα πάνω στο άλλο , από μεγάλο σε μικρό σαν πυραμίδα.Αρχισα να τα ανοίγω ένα ένα.

     Πρώτα σε χτυπάει η μυρωδιά, εκεί ανάμεσα στα μάτια και τρυπώνει κατευθείαν στα πιο σκοτεινά σημεία του μυαλού. Οι μυρωδίες και η υφή από τα γυάλινα βαζάκια μπλέκονται με τις αναμνήσεις. Θυμάσε τα παζάρια που έκανες στην Πόλη για να πάρεις αυτά τα 10 γρ. σαφράν  που σχεδόν ευλαβικά τοποθέτησες κλωστή κλωστή σε ένα διάφανο κουτάκι, τον κουρκουμά που ο πωλητής στο Han El Hallili  θα σου έδινε τσάμπα για ένα φιλί στο μάγουλο (ευτυχώς δέχτηκε και τον πλήρωσες), την ταντούρα που ο φίλος σου έφερε τρέχοντας στο ταμείο του κινέζικου σούπερ μάρκετ και έβαλε βιαστικά στο υπερφορτωμένο καλαθάκι κλείνοντάς σου το μάτι, το κίμινο που έφτασε μισό από την Ιορδανία αφού χύθηκε στην τσάντα σου και γαργάλισε τα ρουθούνια πολλών επιβατών της πρωϊνης πτήσης της RJ.

     Μένω έκει ακίνητη μπροστά στο ντουλάπι... το χέρι αιωρείται για μια μόνο στιγμή και μέτα όλα ξεκαθαρίζουν, γιατί μέσα στις αναμνήσεις μπερδεμένες με φίλους, έρωτες, τοπία και αρώματα, υπάρχουν γεύσεις που θα είναι ο οδηγός μου.

Πώς μπορεί να έχω ξεχάσει πόσο υπέροχα δένει το σουμάκ με το γιαούρτι; Πρώτη φόρα που συναντηθήκα με αυτή την υπέροχη λεμονάτη γεύση ήταν σε ένα δίπατο μαγειρίο στην Πόλη, σε ένα πιάτο με Μαντί γαρνιρισμένο με γιαουρτάκι στολισμένο με σουμάκ και ρίγανη. Bliss in a comfort food plate. 

     Ανασκουμπώνομαι... Κιτρινόριζα, κόκκινο και πράσινο πιπέρι, τζίντζερ, λίγο λάιμ, 1-2 σκελίδες σκόρδο, γιαουρτάκι ή ακόμη καλύτερα γάλα καρύδας και η μια τόση δα κουταλίτσα λάδι που μου επιτρέπεται.μια χαρα!!. Μήπως να δοκιμάσω κάρυ με λίγη μουστάρδα και γλυκιά πάπρικα ή να παίξω με το masala tandoori; Καθώς οι ιδέες συνεχίζονται , αλοίβω με προσεκτικές κινήσεις τα φιλετάκια μου και  τα βάζω στον φούρνο, μέσα σε πακετάκια από αλουμινόχαρτο. 20 λεπτά μέτα οι μυρωδίες είναι ακόμη εκεί, όπως και οι αναμνήσεις, ανακατεμένες , εκεί σε ένα πιάτο ζουμερά φιλετάκια κοτόπουλο γαρνιρισμένο με 2 αγαπημένα ταξίδια, μια κολλητή, πολύ γέλιο και ηλιόλουστες μέρες.

Οι απαντήσεις βρίσκονται πάντα εκεί,σε κάποιο ξύλινο κόκκινο ντουλάπι, διπλά στο ένα παράθυρο, μεσα ένα απρόβλεπτο βαζάκι με χειρόγραφη ετικετούλα " οι απλές χαρές της ζωής"

no more New Years Resolutions η αλλιώς Res, non verba

Ως γνήσιο δουλικό των παθών μου, πήρα χρόνια τώρα την απόφαση να κόψω τα πολλά υποσχόμενα και πολυσυζητημένα new years resolutions. 'Οταν το "να πηγαίνω πιο συχνά γυμναστήριο" έγινε "να πηγαίνω που και που" και τελικά "να ξαναγραφτώ στο γυμναστήριο" ήταν προφανές πως είχε κερδίσει ο αδύναμος χαρακτήρας μου. Τον άφησα και εγώ να κάνει πάρτυ. Παιδί είναι είπα, θα μεγαλώσει! 

Φευ.. (και το 'ξερα).

Παρόλα αυτά επιμένω: Τερμα οι λίστες και τέρμα οι υποσχέσεις.

Το είπε και ο Δάσκαλος "Do or DO not. There is no try".

Για φέτος λοιπον αποτάσσομαι τον σατανά και εύχομαι στον αδύναμο χαρακτηρα μου να καεί στο πυρ το εξώτερο. Αν ο 'Άγιος Βασίλης δεν μου έφερε θέληση, επιμονή, πάθος και γερά cojones, α) να πάει να κάνει παρέα με τον παλιοχαρακτήρα μου β) θα το ξεπεράσω πείτε του, γιατί καπου κρυμένα τα είχα και τα είχα χάσει.

Έργα. 

Απαιτώ το "Σκεφτομαι να πάω εξω" να γίνει FB ιinvitation για το AntioFileKaiNaMasGrafeis πάρτυ μου, το "θα ήθελα να κάνω κατι δικό μου",  opening με πολλούς τζαμπατζίδες στην ουρα για τα free mango martini και αντί να κυνηγάω την ουρά μου-κοινώς τα όνειρά μου- να τα ζήσω. 

Τέρμα τα λόγια.

Γιατί σε λίγο τέρμα και ο χρόνος.

Καλή Χρονιά να έχουμε λοιπόν...

αναμνήσεων συνέχεια "η βροχή"

Στην Κέρκυρα αν ξεκινήσει να βρέχει, απλά δεν σταματά.. Λίγο πριν ξεχάσουμε ότι υπάρχουν τέσσερις εποχές , η αρχή του χειμώνα σηματοδοτούνταν στο νησί μου από τις πολυήμερες βροχές μέσα προς τέλη Αυγούστου.
Η τύχη ήταν να περάσω την εβδομάδα της γιορτής μου με ήλιο. Η ακόμη μεγαλύτερη τύχη για την καταθλιπτική έφηβη που ποτέ δεν αποχωρίστηκα ήταν να βρέχει όλη την ερχόμενη βδομάδα.. Να κάθομαι στο παλιό παράθυρο με τα πράσινα παντζούρια και να κοιτάζω τα νερά που σαν ποτάμι κατέβαιναν από το κεντρικό χωριό μέχρι την πόρτα μας.. Δεν ονομάστηκε τυχαία η γειτονιά Νεροσυρμή.
Για ένα παιδί που η φαντασία του καλπάζει και μόνο η παρατήρηση του ουρανού, το γκρι και οι χιλιάδες αποχρώσεις του, τα σύννεφα με τα αλλόκοτα σχέδια θα ήταν αρκετά για να περάσει ώρες μπροστά σε αυτό το παράθυρο. Το παιδί που ήμουν εγώ όμως διασκέδασε ακολουθώντας το νερό και την πορεία των πραγμάτων που είχε παρασύρει φτιάχνοντας ιστορίες για το από που ξεκίνησαν και που θα καταλήξουν.. σε ένα τράφο, μπροστά σε ένα πορτόνι ή σε κάποιο μέρος που κάνεις δεν έχει ανακαλύψει ακόμη? Η μυρωδιά από την βροχή, το χώμα, τα καλοκαίρι που πάλευε να μείνει στη θέση του ήταν ο ορισμός της ευτυχίας.
Στην Αθήνα μια ζωή βρέχει όποτε.... Εποχές δεν υπάρχουν πια. υπάρχουν όμως ευτυχώς ακόμη σύννεφα και όμορφοι ουρανοί , που πια τους αγναντεύω από το παράθυρο του γραφείου μου.
Απόγευμα, αρχές Δεκέμβρη. Ποτάμι έγινε η Κυψέλη και κατεβαίνοντας προς το σπίτι, έπιασα τον εαυτό μου να παρατηρεί ξανά όλα τα άχρηστα αντικείμενα που η βροχή είχε παρασύρει. Όλα φαίνονταν πια θλιβερά, με πικρές ιστορίες να τα συνοδεύουν.
Χασαμε την ελπίδα? Μήπως ήταν πάντα έτσι? και αυτή η ασταμάτητη βροχή δεν δίνει απαντήσεις ούτε ξεπλένει τίποτα..ούτε καν τη ντροπή μου που μεγάλωσα και ξέχασα να είμαι ευτυχισμένη.