Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

οι απλές χαρές της ζωής...

     Όλα ξεκίνησαν με ένα διατροφολόγο που αποφάσισε να βασανίσει διατροφικά κάτι χιλιάδες Γαλλίδες (και όχι μόνο)  που έκαναν ευαγγέλιο το βιβλίο του. Η Βίβλος της αδυνατισμένης όλο ενέργεια γυναίκας έφτασε και στα χέρια μου μοιραία λίγο μετά τις γιορτές... να το ξαναπώ: μ ο ι ρ α ί α...
     Αυτή η μοιραία αναπόφευκτη αυτοστέρηση των κοιλιοδουλικών μου δικαιωμάτων με έφερε αντιμέτωπη με μέγιστα μαγειρικά ερωτήματα όπως "χωρίς λάδο-αλάτι πως θα το φάω το κοτοπουλάκι μάνα μου;"
     Η απάντηση βρισκόταν στο κόκκινο ντουλάπι, διπλά στο παράθυρο.Το άνοιξα δειλά και αρχικά κοίταζα μπερδεμένη. Τα είχα ξεχάσει κάποια από αυτά τα βαζάκια.Μερικά με κολλημένες ετικετούλες, βαλμένα το ένα πάνω στο άλλο , από μεγάλο σε μικρό σαν πυραμίδα.Αρχισα να τα ανοίγω ένα ένα.
     Πρώτα σε χτυπάει η μυρωδιά, εκεί ανάμεσα στα μάτια και τρυπώνει κατευθείαν στα πιο σκοτεινά σημεία του μυαλού. Οι μυρωδίες και η υφή από τα γυάλινα βαζάκια μπλέκονται με τις αναμνήσεις. Θυμάσε τα παζάρια που έκανες στην Πόλη για να πάρεις αυτά τα 10 γρ. σαφράν  που σχεδόν ευλαβικά τοποθέτησες κλωστή κλωστή σε ένα διάφανο κουτάκι, τον κουρκουμά που ο πωλητής στο Han El Hallili  θα σου έδινε τσάμπα για ένα φιλί στο μάγουλο (ευτυχώς δέχτηκε και τον πλήρωσες), την ταντούρα που ο φίλος σου έφερε τρέχοντας στο ταμείο του κινέζικου σούπερ μάρκετ και έβαλε βιαστικά στο υπερφορτωμένο καλαθάκι κλείνοντάς σου το μάτι, το κίμινο που έφτασε μισό από την Ιορδανία αφού χύθηκε στην τσάντα σου και γαργάλισε τα ρουθούνια πολλών επιβατών της πρωϊνης πτήσης της RJ.

     Μένω έκει ακίνητη μπροστά στο ντουλάπι... το χέρι αιωρείται για μια μόνο στιγμή και μέτα όλα ξεκαθαρίζουν, γιατί μέσα στις αναμνήσεις μπερδεμένες με φίλους, έρωτες, τοπία και αρώματα, υπάρχουν γεύσεις που θα είναι ο οδηγός μου.

Πώς μπορεί να έχω ξεχάσει πόσο υπέροχα δένει το σουμάκ με το γιαούρτι; Πρώτη φόρα που συναντηθήκα με αυτή την υπέροχη λεμονάτη γεύση ήταν σε ένα δίπατο μαγειρίο στην Πόλη, σε ένα πιάτο με Μαντί γαρνιρισμένο με γιαουρτάκι στολισμένο με σουμάκ και ρίγανη. Bliss in a comfort food plate. 
     Ανασκουμπώνομαι... Κιτρινόριζα, κόκκινο και πράσινο πιπέρι, τζίντζερ, λίγο λάιμ, 1-2 σκελίδες σκόρδο, γιαουρτάκι ή ακόμη καλύτερα γάλα καρύδας και η μια τόση δα κουταλίτσα λάδι που μου επιτρέπεται.μια χαρα!!. Μήπως να δοκιμάσω κάρυ με λίγη μουστάρδα και γλυκιά πάπρικα ή να παίξω με το masala tandoori; Καθώς οι ιδέες συνεχίζονται , αλοίβω με προσεκτικές κινήσεις τα φιλετάκια μου και  τα βάζω στον φούρνο, μέσα σε πακετάκια από αλουμινόχαρτο. 20 λεπτά μέτα οι μυρωδίες είναι ακόμη εκεί, όπως και οι αναμνήσεις, ανακατεμένες , εκεί σε ένα πιάτο ζουμερά φιλετάκια κοτόπουλο γαρνιρισμένο με 2 αγαπημένα ταξίδια, μια κολλητή, πολύ γέλιο και ηλιόλουστες μέρες.

Οι απαντήσεις βρίσκονται πάντα εκεί,σε κάποιο ξύλινο κόκκινο ντουλάπι, διπλά στο ένα παράθυρο, μεσα ένα απρόβλεπτο βαζάκι με χειρόγραφη ετικετούλα " οι απλές χαρές της ζωής"



Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

no more New Years Resolutions η αλλιώς Res, non verba


Ως γνήσιο δουλικό των παθών μου, πήρα χρόνια τώρα την απόφαση να κόψω τα πολλά υποσχόμενα και πολυσυζητημένα new years resolutions. 'Οταν το "να πηγαίνω πιο συχνά γυμναστήριο" έγινε "να πηγαίνω που και που" και τελικά "να ξαναγραφτώ στο γυμναστήριο" ήταν προφανές πως είχε κερδίσει ο αδύναμος χαρακτήρας μου. Τον άφησα και εγώ να κάνει πάρτυ. Παιδί είναι είπα, θα μεγαλώσει! 
Φευ.. (και το 'ξερα).

Παρόλα αυτά επιμένω: Τερμα οι λίστες και τέρμα οι υποσχέσεις.

Το είπε και ο Δάσκαλος "Do or DO not. There is no try".

Για φέτος λοιπον αποτάσσομαι τον σατανά και εύχομαι στον αδύναμο χαρακτηρα μου να καεί στο πυρ το εξώτερο. Αν ο 'Άγιος Βασίλης δεν μου έφερε θέληση, επιμονή, πάθος και γερά cojones, α) να πάει να κάνει παρέα με τον παλιοχαρακτήρα μου β) θα το ξεπεράσω πείτε του, γιατί καπου κρυμένα τα είχα και τα είχα χάσει.


Έργα. 
Απαιτώ το "Σκεφτομαι να πάω εξω" να γίνει FB ιinvitation για το AntioFileKaiNaMasGrafeis πάρτυ μου, το "θα ήθελα να κάνω κατι δικό μου",  opening με πολλούς τζαμπατζίδες στην ουρα για τα free mango martini και αντί να κυνηγάω την ουρά μου-κοινώς τα όνειρά μου- να τα ζήσω. 

Τέρμα τα λόγια.
Γιατί σε λίγο τέρμα και ο χρόνος.

Καλή Χρονιά να έχουμε λοιπόν...

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

αναμνήσεων συνέχεια "η βροχή"

Στην Κέρκυρα αν ξεκινήσει να βρέχει, απλά δεν σταματά.. Λίγο πριν ξεχάσουμε ότι υπάρχουν τέσσερις εποχές , η αρχή του χειμώνα σηματοδοτούνταν στο νησί μου από τις πολυήμερες βροχές μέσα προς τέλη Αυγούστου.
Η τύχη ήταν να περάσω την εβδομάδα της γιορτής μου με ήλιο. Η ακόμη μεγαλύτερη τύχη για την καταθλιπτική έφηβη που ποτέ δεν αποχωρίστηκα ήταν να βρέχει όλη την ερχόμενη βδομάδα.. Να κάθομαι στο παλιό παράθυρο με τα πράσινα παντζούρια και να κοιτάζω τα νερά που σαν ποτάμι κατέβαιναν από το κεντρικό χωριό μέχρι την πόρτα μας.. Δεν ονομάστηκε τυχαία η γειτονιά Νεροσυρμή.
Για ένα παιδί που η φαντασία του καλπάζει και μόνο η παρατήρηση του ουρανού, το γκρι και οι χιλιάδες αποχρώσεις του, τα σύννεφα με τα αλλόκοτα σχέδια θα ήταν αρκετά για να περάσει ώρες μπροστά σε αυτό το παράθυρο. Το παιδί που ήμουν εγώ όμως διασκέδασε ακολουθώντας το νερό και την πορεία των πραγμάτων που είχε παρασύρει φτιάχνοντας ιστορίες για το από που ξεκίνησαν και που θα καταλήξουν.. σε ένα τράφο, μπροστά σε ένα πορτόνι ή σε κάποιο μέρος που κάνεις δεν έχει ανακαλύψει ακόμη? Η μυρωδιά από την βροχή, το χώμα, τα καλοκαίρι που πάλευε να μείνει στη θέση του ήταν ο ορισμός της ευτυχίας.
Στην Αθήνα μια ζωή βρέχει όποτε.... Εποχές δεν υπάρχουν πια. υπάρχουν όμως ευτυχώς ακόμη σύννεφα και όμορφοι ουρανοί , που πια τους αγναντεύω από το παράθυρο του γραφείου μου.
Απόγευμα, αρχές Δεκέμβρη. Ποτάμι έγινε η Κυψέλη και κατεβαίνοντας προς το σπίτι, έπιασα τον εαυτό μου να παρατηρεί ξανά όλα τα άχρηστα αντικείμενα που η βροχή είχε παρασύρει. Όλα φαίνονταν πια θλιβερά, με πικρές ιστορίες να τα συνοδεύουν.
Χασαμε την ελπίδα? Μήπως ήταν πάντα έτσι? και αυτή η ασταμάτητη βροχή δεν δίνει απαντήσεις ούτε ξεπλένει τίποτα..ούτε καν τη ντροπή μου που μεγάλωσα και ξέχασα να είμαι ευτυχισμένη.