Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

hashtag me to oblivion

Από την ημέρα που τα social media έγιναν κομμάτι της ζωής μου και αργότερα και της δουλείας μου, έζησα όπως και πολλοί άλλοι την καταπίεση των "ελεύθερων μυαλών" που δε θέλουν να ασχοληθούν με αυτά και καλά θα κάνω να τα αφήσω και εγώ. Έχω δει βλέματα με  έντονη ανησυχία για την κοινωνική μου ζωή που μπορεί να εξαφανιστεί καθώς και φόβο ότι θα αλλοιωθώ ως άνθρωπος κτλ . Πιθανά όλα αυτά να ακούγονται πολύ γνώριμα.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Υπάρχουν πολλά προβληματικά σημεία και ναι δεν θα αρνηθώ πως μου χρειάστηκε και εμένα λίγος (ίσως παραπάνω από λίγος) χρόνος να βρω τις ισορροπίες μου μέσα σε αυτά τα Μέσα.

Το μόνο πρόβλημα ήταν και δυστυχώς συνεχίζει να είναι ότι δαιμονοποιούμε κάτι που εμείς διαχειριζόμαστε, εμείς ορίζουμε και ακόμη και αν δεν το έχουμε καταλάβει είναι απλώς μια ακόμη εξωτερίκευση του εαυτου μας.

Οπότε η ερώτηση είναι,  θα φώναζες έξαλα σε 30 φίλους σου γιατί το σκυλάκι των διπλα που σε ξύπνησε; Μάλλον όχι. Οπότε γιατί γράφεις 10 ποστ, όλα με κεφαλαία, απειρα θαυμαστηκα και ερωτήματικα; Θα ήσουν αγενής ή τόσο θρασσύς να αντιμιλήσεις με τόσο άσχημο τρόπο σε κάποιον αν δεν σε χώριζε μια οθόνη; Πραγματικά λυπάμαι που το ακους από εμένα αλλα όχι δεν θα είχες τα κότσια.

Για τις passive aggressive συμπεριφορές δεν γράφω κάτι η ιστορία έχει δείξει  είναι το μόνο συνεπές κομμάτι συμπεριφοράς live και online. Τουλάχιστον είστε ελικρινά έτσι. Δεν θα σας κάνω μάλλον παρέα αλλά αυτό δεν εχει κάμια σημασία.

 Πολλές φορές λέμε ότι η κρίση έβγαλε σε πολλούς το χειρότερο κομμάτι τους. Το ίδιο και όλα αυτά τα Μέσα. Κοινωνικό δικαστήριο στο FB και καβρίλα στο twitter (το ελληνικό πάντα).
Ισως  όλα αυτά να ήταν αναμενόμενα και κατεγραμμένα σε ανθρωπολογικές μελέτες. Εαν ναι, θα ήθελα πολυ να πάρω απαντήσεις για την συμπεριφορά "φίλου" που προσπαθεί να σε γελοιοποήσει μποστά σε παρέα για την χρήση του foursquare, λεγοντας βασικά ότι α) εισαι προβληματικός και β) σε ελέγχει έτσι η μάνα σου, ενώ την επόμενη στιγμή  που κάποιος πρέπει να αποφασίσει για το ιδανικό μερος νυχτερινής εξόδου, σε χρήζει ως ειδήμονα και απαιτεί  και εναλλακτικές και εγγυήσεις. 
Αν και και το αγαπημένο μου παράδειγμα είναι άλλο. 
Παρέα βλέπει καμία δεκαρία ποδηλατές στον δρόμο. Είναι βράδυ. Ο πολέμιος των social media λεει με ύφος ειδικου <<ααα ναι εχω διαβασει (που?) ότι υπάρχει μια σελίδα στο FB με τους ποδηλατες. Δεν εχω καταλαβει τι κάνουν>>
Για αρχή υπάρχουν. Δεν ειναι σελίδα . Ειναι πραγματικοί  άνθρωποι με πραγματικά ποδήλατα που πάνε πραγματικές βόλτες και απλά φροντίζουν να ενημερώνουν τον κόσμο. Τον κόσμο που εσύ κατηγορείς ότι είχε πέσει στην κατάχρηση των social media και γίνεται σιγά σιγά εξάρτημα του καναπέ . Αν ρωτήσω όμως ποιος από τους δυο εχει το ποδηλατο, και το χρησιμοποιεί στην πραγματικοτητα;

Αν και αποφεύγω να σχολίαζω τρέχουσες εξελίξεις, δεν μπορώ να μην απορώ για την επίθεση στα "selfie της βουλής". Ανθρωποι στην ηλικία μας, κάνουν οτι κάνουν/κάνουμε πολλοί άλλοι, σε ένα χώρο που είναι η εργασία τους, και μάλιστα οχι εν ώρα υπηρεσίας. Εαν ειναι λιγότερο ή περίσσοτερο σοβαροί θα φανεί, από τις πολιτικές τους αποφάσεις. 

Χιλιοειπωμένο και χιλιογραμμένο αλλά οι γενικεύσεις ποτέ δεν βοήθησαν. 
Οπως και τα κλειστά μυαλά. 
Είναι πραγματικά δύσκολο για όλους μας να βρούμε την θέση μας και την πορεία μας μέσα σε ενα περιβάλλον που η εξέλιξη του μας ξεπερνά. Μα πρέπει και 'μεις να ξεπεράσουμε το ρατσιτσό μας για κάθετι το διαφορετικό, τον φόβο μας για το νέο, την ανικανότητα μας να σκεφτόμαστε με κοινή λογική. 
Πρέπει να ξεπεράσουμε τους εαυτού μας για να γίνουμε καλύτεροι και κανένα ηλεκτρονικό μέσο , καμία καινοτομία δεν μπορεί και δεν πρέπει να λειτουργεί σαν βαρίδι. 




Σάββατο 5 Απριλίου 2014

ForEverYoung

Έχω την τύχη να προέρχομαι από μια οικογένεια με πολύ καλά γονίδια. Μάλλον μακρινά ξαδέλφια του Dorian Gray, σχεδόν όλοι σε αυτή την φαμίλια φαίνονται καμία 10 χρόνια νεότεροι.
Στα 20 βεβαίως δεν έχει και τόση πλάκα να σε περνάνε για ανήλικο. Κάπου εκεί στα 30 αρχίζει να γίνετε χρήσιμο έως και διασκεδαστικό.
Είναι όμως και παγίδα γιατί νομίζεις ότι αυτό που σου λένε, αυτό που βλέπουν είναι η αλήθεια. Και τα χρόνια περνάνε και όσο και αν γελάς (σ)το καθρέφτη σου , δεν ξεγελάς τον εαυτό σου. Τα ξενύχτια που δεν αντέχεις πια, τα τακούνια που απλά σε τσακίζουν σε κάθε βήμα, το άγχος που δεν περνάει με καφέ στην λιακάδα.
Είχα ξεχαστεί νομίζω κάπου στα 27-28 . Really check...προσθέτω 10 και τώρα τι; Το κακό δεν είναι ότι μεγαλώνω, γιατί υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες ότι δεν το κάνω. Το κακό είναι ότι γερνάω. Ότι πια δεν αγοράζω κουλούρι και εφημερίδα στις 4 το πρωί του Σαββάτου, όχι από άποψη , όχι (μόνο) γιατί άλλαξαν οι καιροί αλλά γιατί ακόμη και αν έχω υπερνικήσει τον εαυτό μου και είμαι ακόμη έξω αυτή την απαγορευτική ώρα, δεν θα έχω το κουράγιο να συρθώ μέχρι την γωνιά Πανεπιστημίου και  Θεμιστοκλέους.

Και θα μου πεις και τι έγινε? Παλιά ήταν Soul και επιστροφή με το τραίνο, Ten και βόλτα στα προπύλαια μέχρι να περάσει το τρόλεϊ και τώρα είναι απεριτίβο στο l'arret du temps ή καφές στο Γιασεμί και early (too early) drinks στο καινούργιο αγαπημένο κάπου στο κέντρο. Μην γρινιάζεις "μικρή".


Ευτυχώς η πόλη με συντροφεύει αλλαγμένη και ίδια , άχρονη γεμάτη αναμνήσεις 2 ζωών. Κάτι σαν το πατρικό σπίτι που πάντα θα μυρίζει σαν ξύπνημα Κυριακής, σαν Χριστούγεννα και καλοκαίρι μαζί. Και εκεί είσαι πάντα παιδί και οι γονείς , ούτε νέοι ούτε μεγάλοι...απλά γονείς.

Στην πραγματικότητα όλα γερνάνε, οι άνθρωποι ,τα κτήρια αλλά δεν έχει σημασία. Είναι ο δρόμος σου, το σπίτι σου, η διαδρομή σου και αυτά περιέργως δεν κουβαλάνε την φθορά της κάθε μέρας.Τώρα που το σκέφτομαι, αυτή η αίσθηση του άχρονου , είναι που με κάνει να αγαπάω τόσο πολύ και τα αεροδρόμια.

Δυστυχώς όμως  η πτήση φτάνει στο προορισμός, οι διακοπές ή η βόλτα τελειώσουν , κλείνεις την πόρτα του πατρικού και πριν κάνεις λίγα βήματα  ο παράγοντας χρόνος ξανατρυπώνει. Στην σκέψη, στις 2-3 άσπρες τρίχες, στο "μικροφέρνεις, άλλα παιδιά πότε θα κάνεις δεν έχει χρόνο"..Και θα μου πεις και τι έγινε? Έγινε μόνιμη μικρή άλλα ενοχλητική πληγή, έγινε πρωινή σκέψη, έγινε μέρος της κάθε συζήτησης.


Γερνάω μαμά και δεν έχει πλάκα. Γερνάω και δεν μεγαλώνω και έχω μπερδευτεί.

Ίσως άλλο ένα ταξίδι, άλλη μια βόλτα βοηθήσει, ίσως.
Αν όχι, so be it.






Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Περί σεβασμού

Σάββατο μεσημέρι, λίγο μετά τις 12:30 ένα ζευγάρι περνά την πύλη της αρχαίας αγοράς. 
Στην είσοδο, δίπλα στο πωλητήριο εισιτηρίων, μια κυρία ρωτάει αν ειναι φοιτητές. Όχι δεν ειναι. Δεν πειράζει, μήπως θέλουν να μην μπουν σήμερα αλλα να περιμένουν την πρώτη Κυριακή του Μαρτίου που η είσοδος θα ειναι δωρεάν; Μπα , θα λείπουν , άλλωστε σήμερα ξύπνησαν και οι 2 με την ίδια διάθεση για βόλτα στην ιστορία. Θα πληρώσουν τα 4 ευρώ έκαστος.
Η κυρία κοιτάζει με ένα βλέμμα μείγμα έκπληξης, απορίας και αποδοκιμασίας... Ας ειναι.!!
Το εισητήρια μπαίνουν στην τσέπη και το περιστατικό θεωρείτε λήξαν.
Μετά απο μια ανάλαφρη βόλτα ανάμεσα στα αρχαία και τις ελιές, το ζευγάρι φτάνει χέρι χέρι, γελώντας με τα σαχλά αστεία που μόνο οι ίδιοι καταλαβαίνουν στην στοά του Ατταλου. Στην πορεία έχουν απογοητευτεί με την ελάχιστη σήμανση και τα δρομάκια που δεν ειναι δρομάκια αλλα τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει ένα τέτοιο ανοιξιάτικο πρωινό μέσα στον χειμώνα. 
Ανεβαίνουν τα σκαλιά και πιστοί στις τουριστικές τους συνήθειες βγάζουν την φωτογραφική μηχανή. Δεν θα βαρεθούν ποτέ να κρατάνε αναμνήσεις απο όσα ζουν και αγαπούν.
Η κοπέλα στέκεται δίπλα σε μια κολώνα κουνώντας χέρια και πόδια σε ένδειξη απόλυτης χαράς. Έξαλλη φύλακας προβάλει απο την γωνία φωνάζοντας "no photos like that". Καταλαβαίνει οτι το ζευγάρι ειναι έλληνες και συνεχίζει. Δεν κάνει να βγάζετε τέτοιες φωτογραφίες εδώ, μπορείτε να σταθείτε σοβαρά δίπλα σε μια κολώνα και να βγάλετε όσες φωτο θέλετε . Γιατί; Μα φυσικά για σεβασμό. Αν ειναι δυνατόν! 
Η φύλακας επιστρέφει στην δουλειά της, περπατάει πάνω κατω μιλώντας αδιάκοπα στο κινητό της,  σίγουρα ευτυχισμένη που έσωσε τον πολιτισμό απο τους βέβηλους. 
Που δεν σεβάστηκαν τίποτα και αντί να πανε αλλού  ή να έρθουν όταν ειναι τσάμπα όπως τους προτάθηκε πλήρωσαν με χαρά το αντίτυπο για να συντηρηθεί αυτός ο μοναδικός χώρος, όπως και οι άλλοι τόσοι που έχουν επισκεφτείτε σε κάθε πιθανό και απίθανο βουνό και λόγκο αυτού του τόπου. Που δεν σεβάστηκαν την ιερότητα κι έβαζαν φωτογραφίες αναμνήσεις χαράς χωρις φωνές, χωρις να ενοχλούν, χωρις να ακουμπάμε...
Βάρβαροι... όλοι ίδιοι ειναι (ειναι;;; Ειναι άραγε τόσο μα τόσο δύσκολο να ξεχωρίσει τους επισκέπτες;;;). Βάρβαροι.... Να δεις που είναι οι ίδιοι που όταν πανε στο εξωτερικό, βγάζουν αντίςτοιχες φωτογραφίες στις πυραμιδες ή στο μουσείο του Λούβρου (ντροπή) φοράνε μαντίλες για να μπουν σε μουσουλμανικά μέρη (γιατί.;;;)και δεν βάζουν ποτέ φωτογραφίες εκεί που απαγορευτετε. (κορόιδα)
Εκ μέρους του ζευγαριού που δεν ξέρει τι σημαίνει σεβασμό ζητάω ταπεινά συγγνώμη.
Εκ μέρους των υπολοίπων πρωταγωνιστών θα έπρεπε να ζητήσω συγχώρεση  ή τα ρέστα , αλλά καλύτερα να ζητήσω την διάθεση που μου χάλασαν πίσω.

Και τα πειστήρια της βεβήλωσης του αρχαιολογικού  χώρου ή αλλιώς η φωτογραφία-διαβατήριο στην κόλαση 















Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Lessons from a rainy week

Τα μαθήματα μιας βροχερής (κυριολεκτικά και μεταφορικά) εβδομάδας σε τίτλους......

Με απόλυτη βεβαιότητα δεν είμαι από ζάχαρη ή λοιπά μη ανθεκτικά στο νερό υλικά.

 Η βροχή, ειδικά αν είναι έντονη φοβίζει,  αλλά αν πάρεις μια βαθιά ανάσα, βγεις έξω -με ομπρέλα ή χωρις - και κατευθυνθείς με σιγουριά προς τον προορισμό σου θα φτάσεις. Λίγο βρεγμένος , λίγο συναχωμένος, με λίγα νευράκια ίσως..αλλα θα φτάσεις. Θα στεγνώσεις και όλα καλά.

Για κάποιους μια τρελομπόρα μπορεί να είναι κρυφή χαρά-δες πρωταγωνιστες singing in the rain, για κάποιους άλλους δυσκολία. Μα c'est la vie που λένε και οι φραντσέζοι. Και σε αυτή την ζωή , Άγγλοι -Γάλλοι-Πορτογάλλοι θα ζήσουμε και τις 2 στιγμές, και θα τις φχαριστηθούμε...

Όταν τρέχεις στην βροχή για να προστατευτείς, όταν χορεύεις ξέγνοιαστος στις πρώτες σταγόνες που πέφτουν από τον φθινοπωρινό ουρανό, ή όταν χουχουλιαζεις ακούγοντας τις στάλες στο παράθυρο σου , είναι καλύτερα να κρατάς ένα χέρι ή ακόμη καλύτερα ένα χέρι να κρατά το δικό σου. 

Never alone
Never afraid
Καλό σαββατοκύριακο



We both are lost  And alone in the world 
Walk with me In the gentle rain 
Don't be afraid, I've a hand 
For your hand 

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

change of heart & mind , look around you...

Πριν από περίπου ένα μήνα δέχτηκα ένα υπεραστικό τηλεφώνημα από φίλη που είχα να ακούσω καιρό. Με πήρε για τα γενέθλια μου και μετά από τις ευχές και τις χαρές διέκρινα ένα, ας πούμε, δισταγμό. 
Ρωτώντας τι συμβαίνει έλαβα για απάντηση μια αγχωμένη ερώτηση.. Είσαι καλά? Τι συμβαίνει στην χώρα σου? Εσύ είσαι καλά?
Ήταν οι μέρες που η ΕΡΤ είχε κλείσει με τον τρόπο που έκλεισε... και τα ΜΜE του εξωτερικού είχαν πάλι ελληνικό headline πάρτυ
Υπό Κ.Σ. θα απαντούσα ναι , είμαι καλά, έχουμε δει και χειρότερα. Αλλά δεν ήταν αυτή η αλήθεια. Ήμουν θλιμμένη , κουρασμένη και σοκαρισμένη. Όχι για όσο συνέβησαν στην κρατική τηλεόραση per se αλλά για όλα όσα συνέβαιναν, και εξακολουθούν να συμβαίνουν, γύρω μου- τελεία.

Ήταν πολύ δύσκολο να τις εξηγήσω πως αισθάνομαι σαν κάποιον που νόμιζε πως τον σώσανε πριν πέσει στον γκρεμό αλλά το χέρι του διασώστη άφησε το κράτημά του. Όσο καλά και να είναι τα αγγλικά μου πώς να της πω ότι η μικρή ψευδαίσθηση αισιοδοξίας που μάζευα στιγμή στιγμή ένα χρόνο, είχε μετατραπεί σε θλίψη αποχωρισμού για όλα όσα ήταν η ζωή μου, και σε φόβο για το πόσο τίποτα είναι το τίποτα που μας περιμένει…

Το πιο τρομακτικό βέβαια από όλα ήταν ο κόσμος, οι γνωστοί ακόμη και μερικοί φίλοι, που λες και κάποιος σου άνοιξε τα μάτια, ή τους έριξε άλλο φως, τους έβλεπες να μεταλλάσσονται σε ήρωες του game of thrones. Και καλά όσοι κράτησαν το χαμηλό βλέμμα του για πάντα χαμένου καλού, αυτοί που ανακάλυψαν μέσα τους τον απόλυτο συνδυασμό επαναστάτη ποπολάρου, fashion icon και σταυροφόρου??? Κοινωνικό splatter παντού. Ακρα, υπερβολές, παντελής έλλειψη ισορροπίας στην σκέψη, καφρίλα και ωμότητα…

Tο τηλεφώνημα έκλεισε, όπως ακριβώς θα κλείσει και αυτός ο μήνας. Το θέμα άλλαξε στις καλοκαιρινές διακοπές και με λίγο ούζο, λίγο ναρκισσισμό και μερικές φωτό με βαμμένα δαχτυλάκια γεμάτα άμμο στο instagram , αντίο κρίση , αντίο καημέ.

Μέχρι να έρθει το φθινόπωρο , ή η μέρα που τα λεφτά των διακοπών θα τελειώσουν, ή μια ακόμη ηχηρή υπενθύμιση πως δεν υπάρχει τίποτα σταθερό πια.

Κατά τα άλλα, μάθαμε να μην πατάμε για λίγο το 1-2-3 στο τηλεκοντρόλ (εγώ ακόμη δεν τα πατάω...) , το υπόγειο στην Αθηνά που με πήγαινε ο πατέρας μου να πάρω μπαλόνια  έγινε ενεχυροδανειστήριο και ένας εδώ και καιρό άνεργος γνωστός μου  με βασική εκπαίδευση δεν σηκώνεται λέει από το κρεβάτι του για λιγότερα από 1000 ευρώ και ας ζητάει δανεικά για τα τσιγάρα του.
Τι να πεις...


Edward Hopper- Morning Sun (tampered)

   

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

anti-post

Καιρό τώρα ζω σε ένα μάλλον παράλληλο σύμπαν ή μέσα σε μια στρέβλωση του χωροχρόνου ή απλά χαριτωμένα και λαϊκά πήζω. Παρόλα αυτά το μυαλό καταγράφει και γράφει. Και εγώ γελάω, θυμώνω, αναρωτιέμαι...Μέχρι οι σκέψεις να βρουν το δρόμο τους προς το πληκτρολόγιο και από εκεί στην οθόνη , ας μοιραστώ κάτι όχι δικό άλλα σίγουρα "κατάδικο" μου

 «Μεγαλώσαμε πια! Δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις παρέα με ανθρώπους από τους οποίους δεν έχεις τίποτα να πάρεις. Εγώ χρειάζομαι ανθρώπους που να μου αρέσει να τους ακούω να συζητάνε. Να συζητάνε με πάθος για ποίηση, για πολιτική, για λογοτεχνία, για κινηματογράφο, για θέατρο. Και να γεμίζει το σπίτι φωνές, γνώση, πάθος και απόψεις. Ανθρώπους ξύπνιους και καλλιεργημένους, που ξέρω ότι μου λένε την αλήθεια, ακριβώς γιατί δεν έχουνε κανένα λόγο να μου πούνε ψέματα. Και εγώ την αλήθεια τη λατρεύω. Όποιος απομακρύνεται από την αλήθεια οδεύει προς το θάνατο. Τον όποιο θάνατο. Γιατί υπάρχουν πολλοί»

«Θέλω να ζω με τους δικούς μου, θέλω να κάνω τη λατρεμένη μου δουλειά. Θέλω να προσφέρω. Ν’ αγαπώ και να με αγαπούν. Δεν χάνονται αυτά. Δεν πρέπει να χαθούν. Δεν θέλω να χαθούν. Και πάντα θα ελπίζω»

Τζένη Καρέζη – Τετράδια Ζωής  (Εκδόσεις Καστανιώτη – 1993)

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

ορθοπεταλιές

Αυτό το post έπρεπε να είναι μια μικρή ωδή στις χαρές  της ποδηλασίας στο Τατόι. Το κακό με αυτά τα σπορ είναι πως σου χαρίζουν χρόνο να σκεφτείς , να αναλογιστείς , να συνδυάσεις σκέψεις που μόνο μέσα στις πευκοβελόνες, την στιγμή που δεν κανείς πετάλι στην κατηφόρα, μπορούν να γεννηθούν.
 
Κυριακή μεσημέρι λοιπόν κοντά στα ανάκτορα , κατεβαίνοντας μια ωραιότατη κατηφόρα με πατημένα τα φρένα, σκεφτόμουν με ποιον /ποιους φίλους θέλω να έρθω την επομένη φορά.
Η απάντηση ήταν τουλάχιστον μίζερη, γεμάτη "ναι μεν αλλά",  εξωγενείς παράγοντες και μερικά μπαααα δεν νομίζω. Κάπου εκεί ανησύχησα. Μήπως άφησα τους φίλους μου να αλλοιωθούν μέσα στην καθημερινότητα που σαν πηχτός χυλός σκεπάζει τα πάντα στο τέλος της μέρας , ή μήπως «χάλασα» εγώ  πρώτη;
Συζητήσεις επί συζητήσεων για την αντικειμενικότητα ή την υποκειμενικότητα της αλήθειας, perception is reality και έτσι απλά οι παρέες  χάνονται, οι γνωστοί γίνονται όλο και πιο άγνωστοι και οι φίλοι μας μειώνονται σε ανησυχητικά μικρό μονοψήφιο αριθμό .
 
Η μαύρη, πρωτόγονη και ανομολόγητη αλήθεια (μου) είναι πως ο ελάχιστος ανεκτίμητος ελεύθερος  χρόνος μου αξίζει να διανεμηθεί μόνο σε όσους έχουν την δύναμη να τους αγαπώ ειλικρινά  σε όσους έχουν αλήθεια και όχι θυμό, σε όσους θα με κάνουν λίγο καλύτερη για να τους κάνω και εγώ.
Και δυστυχώς δεν ανήκουν όλοι οι παιδικοί μας φίλοι σε αυτή την κατηγορία. Ούτε οι παλιοί συμμαθητές ή «τα παιδιά από το στρατό/φροντιστήριο/προηγούμενη δουλειά). Όταν  οι συνθήκες της ζωής που μας έφεραν κοντά σε έναν άνθρωπο παύουν, αν δεν υπάρχει το κατάλληλο οργωμένο χώμα, παύει και η όποια ψυχική σύνδεση. Περνάς μετά όλα τα στάδια ενός χωρισμού (κανονικότατα) και μια ωραία πρωία τολμάς να το παραδεχθείς πως δεν σου λείπουν οι πολύωροι καφέδες με τα αναμασημένα δράματα και οι βόλτες στα μαγαζιά με τα κλισέ χαχανα.
 
Ακούγετε εγωιστικό και ίσως και να είναι. Ίσως πάλι να υπάρχει μια καλύτερη λέξη , που δεν την γνωρίζω, για να περιγράψει αυτό το συναίσθημα μοναξιάς, αποκόλλησης και ανακούφισης μαζί.
Μένουν πάντα πίσω οι φωτογραφίες, τα ηλεκτρονικά ίχνη ύποπτων βραδινών εξόδων και μερικές ΠΟΛΥ καλές ιστορίες να λες. Μένει και η χαρά που είχες δίπλα σου κάποιον, όπως έπρεπε, όταν έπρεπε.  
 
Και μετά έρχεται η Κυριακή και η βόλτα με τα ποδήλατα . Και ότι και αν έχει  γίνει σου, έχουν μένει  εκείνοι οι 2-3 φίλοι/αδερφοί που με την πάροδο των χρόνων εξελίχθηκαν , ίσως σε άλλες κατευθυνθείς από σένα , αλλά άλλαξαν, ξεδιπλώθηκαν, ψήλωσαν ... ψήλωσαν τα όνειρα τους, οι  αναζητήσεις του και η καρδιά τους (που λέει και ένα τραγούδι) . Οι ίδιοι που αν δεν έχουν ποδήλατο θα έρθουν για να διαβάσουν κάτω από ένα δέντρο όσο εσύ γεμίζεις λάσπες τα λάστιχα του ποδηλάτου σου, ή θα περιμένουν απλά , υπομονετικά τα κοψίδια που θα ακολουθήσουν . Άλλωστε...στην Πάρνηθα είσαι βρε αδελφέ!