μπλε κουτί

Φόβος και κρυφός πανικός τυλίγουν όσους φτάνουν στην παραδοχή ότι ανήκουν στην κατηγορία των "ανικανοποίητων" . Το ανακάλυψα λίαν προσφάτως , παλεύοντας με ένα βαθύ στεναγμό και ένα  κόμπο που βόλταρε από το στομάχι στο λαιμό.

Οι ανικανοποίητοι δεν είναι (τουλάχιστον όχι κατ'ανάγκην ή ορισμό) αχόρταγοι, αχάριστοι, άπληστοι. Είναι απλά δυστυχείς και μπερδεμένοι..

Αναζητούν όλη τους τη ζωή από ένα μπλε κουτί γεμάτο φράουλες. Το κουτί πρέπει να είναι τετράγωνο και οι φράουλες ζουμερές και σφιχτές μαζί. Καριέρα, γνωριμίες, έρωτας, καθημερινές επιλογές, όλα .. Μόνο που στην πορεία της αναζήτησης βρίσκουν κουτιά άλλων χρωμάτων γεμάτα με ότι βάζει ο νους και μερικές φορές, ακόμη χειρότερα, το μπλε κουτί είναι άδειο (κάτι σαν το πουκάμισο και την Ελένη) ή έχει μέσα χαλασμένη πραμάτεια. 

Και ένα πρωί η ικανοποίηση συναντά το α το στερητικό , όταν βρίσκει όχι ένα navy blue αλλά ένα κίτρινο κουτί , καθ' όλα  όμως τέλειο γεμάτο με μικρές και πεντανόστιμες φράουλες της εξοχής.

Ο ανικανοποίητος νιώθει ότι ακροβατεί κάθε στιγμή. Ακροβατεί πάνω σε μια επιλογή,  πάνω στην συνοριακή γραμμή 2 κόσμων. Του κόσμου της παραδοχής της σχετικής αλήθειας και της ανάγκης για ηρεμία και ευτυχία και του μισόκοσμου του συμβιβασμού και της υπό ύποπτους όρους συναίνεσης . Μόνο που ποτέ δεν ξέρει από μια μεριά είναι το καθένα . 

Και αν η ζωή ήταν απλή , η απάντηση θα ήταν, προχώρα με τα χέρια ανοιχτά κρατώντας ισορροπία μέχρι να βρεις αυτό που ψάχνεις. Αλλά όπως λέει και μια φίλη.."what if the blue box does not exist? Then what? who will come to collect the black box of your life crash"

Σημείωση: Όλα τα πρόσωπα και οι καταστάσεις  δηλώνεται ρητά πως είναι φανταστικά, οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτό πρόσωπο είναι καθαρή σύμπτωση...

ένεκα της ημέρας #δική_σου

Είμαι το αποτέλεσμα όλων όσων προηγήθηκαν από μένα, όλων όσων έπραξα και όσων μου συνέβησαν. Είμαι ένα κομμάτι από την μητέρα μου, την μητέρα αυτής και ακόμη πιο πίσω .
Είσαι κουρασμένη πια, μα ακόμη τόσο μα τόσο όμορφη.
Είσαι το μόνο χάδι στον καρπό που κάνει τον πυρετό να περάσει, η μόνη αγκαλιά που επουλώνει τις ζημίες από τα τοξικά δάκρυα, η μόνη φωνή που ταξιδεύει μαζί με την ψυχή της στα τηλεφωνικά καλώδια.
Είσαι η μάγισσα της πάστα φλώρας, της τυρόπιτας και των γεμιστών.
Είσαι ένας άγγελος γεμάτος ανικανοποίητες ευχές, ξεχασμένα όνειρα, μισά ταξίδια μα ολόκληρη αγάπη
Είσαι ο μόνος άνθρωπος που ακόμη και αν με πληγώσει δεν θα με πονέσει ποτέ.
Είσαι μια βόλτα στο Μποσκέτο με λευκά πεδιλάκια και λουλουδάτο φόρεμα, ένα ολοκαίνουργιο μώβ μολύβι ματιών, μια ανήσυχη ματιά από το παράθυρο πριν στρίψω στην γωνία
Είσαι  χίλιες μαγικές στιγμές, ατελείωτες ώρες δωρεάν ψυχανάλυσης και μια, μόνο μια θυμάμαι, άσχημη στιγμή
Είμαι όσο μπορώ, ότι θα ήθελα να είμαι, είμαι γέλια στην κουζίνα, βόλτα στο χωρίο και  μια ,μόνο μια θυμάμαι, στεναχώρια σου.
Είσαι η μπουντούλα μανούλα μου και είσαι ΔΙΚΗ μου
Είμαι η Μαριβάνα , ΔΙΚΗ σου σίγουρα

Πρωινές Απορίες

Στην βιβλιοθήκη του πατρικού μου, βρισκόταν ένα βιβλίο που πολλά παιδιά αγάπησαν και πολλοί γονείς θέλησαν να ρίξουν στην πυρά . "Πες μου γιατί" (καμία σχέση με τα αντίστοιχα σημερινά με ευφάνταστους τίτλους "Πες μου γιατί δεν πρέπει να δαγκώνω τα άλλα παιδάκια... !!??!!")
Το πρόβλημα με το βιβλίο απάντηση στην παιδική περιέργεια ήταν ότι δεν είχε απαντήσεις για όλα όσα αναρωτιέμαι από την εφηβεία μου μέχρι και σήμερα.Σε ότι παράλογο συνέβαινε γύρω μου, σε ότι αδικαιολόγητα διαιωνίζονταν χωρίς λόγο, η απάντηση ήταν μια- ή μάλλον 2- "τι τα θες έτσι είναι η ανθρώπινη φύση " ή "για όλα φταίει η έλλειψη παιδείας" Ομολογώ μου πήρε πολλά χρόνια να καταλάβω τι κρύβει αυτή η φράση, και θα μου πάρει άλλα τόσο να σταματήσω να εξοργίζομαι με όσους κρύβονται μέσα , κάτω και πίσω από αυτήν.
Γιατί η αλήθεια είναι πως θυμώνω πολύ κάθε φορά που μια καλοβαλμένη σαραντάρα φωνάζει με ύφος δούκισας στον οδηγό του τρόλεϊ πως "δεν κανει την δουλεια του" και "την εχει να περιμένει 20 λεπτά" ασχέτως που ήταν μόλις 3 λεπτά στην στάση, το προηγούμενο τρόλεϊ πέρασε 5 λεπτά πριν, το οδηγούσε ο ίδιος ταλαίπωρος που ίσα πρόλαβε να πάει στην χημική τουαλέτα της γωνίας..και ναι μέσα σε όλα της απαντάει ευγενικά.
Ειναι ένα απλό παράδειγμα αλλά αν δεν καταλάβουμε μόνοι μας ότι δεν ζούμε στο '60, ότι η κοινωνία μας, το σπίτι, η καθημερινότητά μας φτιάχνεται από εμάς, ότι εκείνο το αναρτημένο πρόγραμμα δρομολογιών δεν είναι εκει για να μας κοροιδέψει, ότι αν φωνάζουμε χωρίς λόγο χάνουμε τον Λογό μας, δεν υπάρχει και νόημα..Σε μια ανοιχτή συζήτηση θα βαλλόμουν τώρα από διηγήσεις περιστατικών όπου κάποιος όντως δεν έκανε καλα την δουλεία του, όντως τεμπέλιαζε, όντως κορόιδευε...και ναι είναι πολλοί, στο δημόσιο, στον ιδιωτικό τομέα, στις παρέες μας ακόμη και στην ευρύτερη οικογενεια μας.
και;
Σημαίνει αυτό ότι δεν πρέπει να αναρωτιέμαι "Πες μου γιατί",
ενώ ξέρουμε ότι πρώτα βγαίνουν και μέτα μπαίνουν οι επόμενοι στο μετρό, τσακωνόμαστε κάθε μέρα
ενώ ξέρουμε ότι ίσως πεθάνουμε και ίσως σκοτώσουμε και άλλους, κάνουμε πληρωμένο ή και τζάμπα σεξ χωρίς προφύλαξη
ενώ ξέρουμε ότι θα γυρίσουν  κάπως πίσω στην αυλή, στην θάλασσα, στην βεραντα μας, πετάμε τα σκουπίδια μας έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου.
ενώ ξέρουμε ότι υπάρχει και άλλος τρόπος, εμένουμε να είμασε αγενείς και βάρβαροι
ενώ βλέπουμε τον Κυριακάτικο ήλιο να γλύφει το μπαλκόνι μας , μένουμε μέσα χαϊδεύοντας ενα πληκτρολόγιο, μια οθόνη ένα κοντρόλ
ενώ ακούμε την γη να μας καλεί αφήνουμε τα παπούτσια περιπάτου στην άκρη, μαζί με το ποδήλατο και παίρνουμε τα κλείδια του 2ο αυτοκινήτου μας


"Πες μου γιατί"
γνωρίζουμε ανάγνωση αλλά δεν διαβάζουμε
γνωρίζουμε την γλώσσα μας αλλα δεν μεταφράζουμε όσα ακούμε
γνωρίζουμε γιατί όχι αλλα δεν αναρωτιόμαστε ποτέ γιατί ναι
γνωρίζουμε τι δεν μας αρεσει αλλα δεν μας αρέσουν ούτε οι αλλαγές.


Για αποφυγή παρεξηγήσεων και λόγω συγκυριών το παραπάνω ΔΕΝ είναι πολιτική διαφήμιση. Ειναι έκθεση μιας γιγάντιας απορίας για το λίγο που υπάρχει γύρω μας .


ΥΣ:  εχώ και άλλες απορίες αλλά φτάνει για σήμερα. Με καλεί η θάλασσα....