Σάββατο 5 Απριλίου 2014

ForEverYoung

Έχω την τύχη να προέρχομαι από μια οικογένεια με πολύ καλά γονίδια. Μάλλον μακρινά ξαδέλφια του Dorian Gray, σχεδόν όλοι σε αυτή την φαμίλια φαίνονται καμία 10 χρόνια νεότεροι.
Στα 20 βεβαίως δεν έχει και τόση πλάκα να σε περνάνε για ανήλικο. Κάπου εκεί στα 30 αρχίζει να γίνετε χρήσιμο έως και διασκεδαστικό.
Είναι όμως και παγίδα γιατί νομίζεις ότι αυτό που σου λένε, αυτό που βλέπουν είναι η αλήθεια. Και τα χρόνια περνάνε και όσο και αν γελάς (σ)το καθρέφτη σου , δεν ξεγελάς τον εαυτό σου. Τα ξενύχτια που δεν αντέχεις πια, τα τακούνια που απλά σε τσακίζουν σε κάθε βήμα, το άγχος που δεν περνάει με καφέ στην λιακάδα.
Είχα ξεχαστεί νομίζω κάπου στα 27-28 . Really check...προσθέτω 10 και τώρα τι; Το κακό δεν είναι ότι μεγαλώνω, γιατί υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες ότι δεν το κάνω. Το κακό είναι ότι γερνάω. Ότι πια δεν αγοράζω κουλούρι και εφημερίδα στις 4 το πρωί του Σαββάτου, όχι από άποψη , όχι (μόνο) γιατί άλλαξαν οι καιροί αλλά γιατί ακόμη και αν έχω υπερνικήσει τον εαυτό μου και είμαι ακόμη έξω αυτή την απαγορευτική ώρα, δεν θα έχω το κουράγιο να συρθώ μέχρι την γωνιά Πανεπιστημίου και  Θεμιστοκλέους.

Και θα μου πεις και τι έγινε? Παλιά ήταν Soul και επιστροφή με το τραίνο, Ten και βόλτα στα προπύλαια μέχρι να περάσει το τρόλεϊ και τώρα είναι απεριτίβο στο l'arret du temps ή καφές στο Γιασεμί και early (too early) drinks στο καινούργιο αγαπημένο κάπου στο κέντρο. Μην γρινιάζεις "μικρή".


Ευτυχώς η πόλη με συντροφεύει αλλαγμένη και ίδια , άχρονη γεμάτη αναμνήσεις 2 ζωών. Κάτι σαν το πατρικό σπίτι που πάντα θα μυρίζει σαν ξύπνημα Κυριακής, σαν Χριστούγεννα και καλοκαίρι μαζί. Και εκεί είσαι πάντα παιδί και οι γονείς , ούτε νέοι ούτε μεγάλοι...απλά γονείς.

Στην πραγματικότητα όλα γερνάνε, οι άνθρωποι ,τα κτήρια αλλά δεν έχει σημασία. Είναι ο δρόμος σου, το σπίτι σου, η διαδρομή σου και αυτά περιέργως δεν κουβαλάνε την φθορά της κάθε μέρας.Τώρα που το σκέφτομαι, αυτή η αίσθηση του άχρονου , είναι που με κάνει να αγαπάω τόσο πολύ και τα αεροδρόμια.

Δυστυχώς όμως  η πτήση φτάνει στο προορισμός, οι διακοπές ή η βόλτα τελειώσουν , κλείνεις την πόρτα του πατρικού και πριν κάνεις λίγα βήματα  ο παράγοντας χρόνος ξανατρυπώνει. Στην σκέψη, στις 2-3 άσπρες τρίχες, στο "μικροφέρνεις, άλλα παιδιά πότε θα κάνεις δεν έχει χρόνο"..Και θα μου πεις και τι έγινε? Έγινε μόνιμη μικρή άλλα ενοχλητική πληγή, έγινε πρωινή σκέψη, έγινε μέρος της κάθε συζήτησης.


Γερνάω μαμά και δεν έχει πλάκα. Γερνάω και δεν μεγαλώνω και έχω μπερδευτεί.

Ίσως άλλο ένα ταξίδι, άλλη μια βόλτα βοηθήσει, ίσως.
Αν όχι, so be it.