Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Lessons from a rainy week

Τα μαθήματα μιας βροχερής (κυριολεκτικά και μεταφορικά) εβδομάδας σε τίτλους......

Με απόλυτη βεβαιότητα δεν είμαι από ζάχαρη ή λοιπά μη ανθεκτικά στο νερό υλικά.

 Η βροχή, ειδικά αν είναι έντονη φοβίζει,  αλλά αν πάρεις μια βαθιά ανάσα, βγεις έξω -με ομπρέλα ή χωρις - και κατευθυνθείς με σιγουριά προς τον προορισμό σου θα φτάσεις. Λίγο βρεγμένος , λίγο συναχωμένος, με λίγα νευράκια ίσως..αλλα θα φτάσεις. Θα στεγνώσεις και όλα καλά.

Για κάποιους μια τρελομπόρα μπορεί να είναι κρυφή χαρά-δες πρωταγωνιστες singing in the rain, για κάποιους άλλους δυσκολία. Μα c'est la vie που λένε και οι φραντσέζοι. Και σε αυτή την ζωή , Άγγλοι -Γάλλοι-Πορτογάλλοι θα ζήσουμε και τις 2 στιγμές, και θα τις φχαριστηθούμε...

Όταν τρέχεις στην βροχή για να προστατευτείς, όταν χορεύεις ξέγνοιαστος στις πρώτες σταγόνες που πέφτουν από τον φθινοπωρινό ουρανό, ή όταν χουχουλιαζεις ακούγοντας τις στάλες στο παράθυρο σου , είναι καλύτερα να κρατάς ένα χέρι ή ακόμη καλύτερα ένα χέρι να κρατά το δικό σου. 

Never alone
Never afraid
Καλό σαββατοκύριακο



We both are lost  And alone in the world 
Walk with me In the gentle rain 
Don't be afraid, I've a hand 
For your hand 

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

change of heart & mind , look around you...

Πριν από περίπου ένα μήνα δέχτηκα ένα υπεραστικό τηλεφώνημα από φίλη που είχα να ακούσω καιρό. Με πήρε για τα γενέθλια μου και μετά από τις ευχές και τις χαρές διέκρινα ένα, ας πούμε, δισταγμό. 
Ρωτώντας τι συμβαίνει έλαβα για απάντηση μια αγχωμένη ερώτηση.. Είσαι καλά? Τι συμβαίνει στην χώρα σου? Εσύ είσαι καλά?
Ήταν οι μέρες που η ΕΡΤ είχε κλείσει με τον τρόπο που έκλεισε... και τα ΜΜE του εξωτερικού είχαν πάλι ελληνικό headline πάρτυ
Υπό Κ.Σ. θα απαντούσα ναι , είμαι καλά, έχουμε δει και χειρότερα. Αλλά δεν ήταν αυτή η αλήθεια. Ήμουν θλιμμένη , κουρασμένη και σοκαρισμένη. Όχι για όσο συνέβησαν στην κρατική τηλεόραση per se αλλά για όλα όσα συνέβαιναν, και εξακολουθούν να συμβαίνουν, γύρω μου- τελεία.

Ήταν πολύ δύσκολο να τις εξηγήσω πως αισθάνομαι σαν κάποιον που νόμιζε πως τον σώσανε πριν πέσει στον γκρεμό αλλά το χέρι του διασώστη άφησε το κράτημά του. Όσο καλά και να είναι τα αγγλικά μου πώς να της πω ότι η μικρή ψευδαίσθηση αισιοδοξίας που μάζευα στιγμή στιγμή ένα χρόνο, είχε μετατραπεί σε θλίψη αποχωρισμού για όλα όσα ήταν η ζωή μου, και σε φόβο για το πόσο τίποτα είναι το τίποτα που μας περιμένει…

Το πιο τρομακτικό βέβαια από όλα ήταν ο κόσμος, οι γνωστοί ακόμη και μερικοί φίλοι, που λες και κάποιος σου άνοιξε τα μάτια, ή τους έριξε άλλο φως, τους έβλεπες να μεταλλάσσονται σε ήρωες του game of thrones. Και καλά όσοι κράτησαν το χαμηλό βλέμμα του για πάντα χαμένου καλού, αυτοί που ανακάλυψαν μέσα τους τον απόλυτο συνδυασμό επαναστάτη ποπολάρου, fashion icon και σταυροφόρου??? Κοινωνικό splatter παντού. Ακρα, υπερβολές, παντελής έλλειψη ισορροπίας στην σκέψη, καφρίλα και ωμότητα…

Tο τηλεφώνημα έκλεισε, όπως ακριβώς θα κλείσει και αυτός ο μήνας. Το θέμα άλλαξε στις καλοκαιρινές διακοπές και με λίγο ούζο, λίγο ναρκισσισμό και μερικές φωτό με βαμμένα δαχτυλάκια γεμάτα άμμο στο instagram , αντίο κρίση , αντίο καημέ.

Μέχρι να έρθει το φθινόπωρο , ή η μέρα που τα λεφτά των διακοπών θα τελειώσουν, ή μια ακόμη ηχηρή υπενθύμιση πως δεν υπάρχει τίποτα σταθερό πια.

Κατά τα άλλα, μάθαμε να μην πατάμε για λίγο το 1-2-3 στο τηλεκοντρόλ (εγώ ακόμη δεν τα πατάω...) , το υπόγειο στην Αθηνά που με πήγαινε ο πατέρας μου να πάρω μπαλόνια  έγινε ενεχυροδανειστήριο και ένας εδώ και καιρό άνεργος γνωστός μου  με βασική εκπαίδευση δεν σηκώνεται λέει από το κρεβάτι του για λιγότερα από 1000 ευρώ και ας ζητάει δανεικά για τα τσιγάρα του.
Τι να πεις...


Edward Hopper- Morning Sun (tampered)

   

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

anti-post

Καιρό τώρα ζω σε ένα μάλλον παράλληλο σύμπαν ή μέσα σε μια στρέβλωση του χωροχρόνου ή απλά χαριτωμένα και λαϊκά πήζω. Παρόλα αυτά το μυαλό καταγράφει και γράφει. Και εγώ γελάω, θυμώνω, αναρωτιέμαι...Μέχρι οι σκέψεις να βρουν το δρόμο τους προς το πληκτρολόγιο και από εκεί στην οθόνη , ας μοιραστώ κάτι όχι δικό άλλα σίγουρα "κατάδικο" μου

 «Μεγαλώσαμε πια! Δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις παρέα με ανθρώπους από τους οποίους δεν έχεις τίποτα να πάρεις. Εγώ χρειάζομαι ανθρώπους που να μου αρέσει να τους ακούω να συζητάνε. Να συζητάνε με πάθος για ποίηση, για πολιτική, για λογοτεχνία, για κινηματογράφο, για θέατρο. Και να γεμίζει το σπίτι φωνές, γνώση, πάθος και απόψεις. Ανθρώπους ξύπνιους και καλλιεργημένους, που ξέρω ότι μου λένε την αλήθεια, ακριβώς γιατί δεν έχουνε κανένα λόγο να μου πούνε ψέματα. Και εγώ την αλήθεια τη λατρεύω. Όποιος απομακρύνεται από την αλήθεια οδεύει προς το θάνατο. Τον όποιο θάνατο. Γιατί υπάρχουν πολλοί»

«Θέλω να ζω με τους δικούς μου, θέλω να κάνω τη λατρεμένη μου δουλειά. Θέλω να προσφέρω. Ν’ αγαπώ και να με αγαπούν. Δεν χάνονται αυτά. Δεν πρέπει να χαθούν. Δεν θέλω να χαθούν. Και πάντα θα ελπίζω»

Τζένη Καρέζη – Τετράδια Ζωής  (Εκδόσεις Καστανιώτη – 1993)

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

ορθοπεταλιές

Αυτό το post έπρεπε να είναι μια μικρή ωδή στις χαρές  της ποδηλασίας στο Τατόι. Το κακό με αυτά τα σπορ είναι πως σου χαρίζουν χρόνο να σκεφτείς , να αναλογιστείς , να συνδυάσεις σκέψεις που μόνο μέσα στις πευκοβελόνες, την στιγμή που δεν κανείς πετάλι στην κατηφόρα, μπορούν να γεννηθούν.
 
Κυριακή μεσημέρι λοιπόν κοντά στα ανάκτορα , κατεβαίνοντας μια ωραιότατη κατηφόρα με πατημένα τα φρένα, σκεφτόμουν με ποιον /ποιους φίλους θέλω να έρθω την επομένη φορά.
Η απάντηση ήταν τουλάχιστον μίζερη, γεμάτη "ναι μεν αλλά",  εξωγενείς παράγοντες και μερικά μπαααα δεν νομίζω. Κάπου εκεί ανησύχησα. Μήπως άφησα τους φίλους μου να αλλοιωθούν μέσα στην καθημερινότητα που σαν πηχτός χυλός σκεπάζει τα πάντα στο τέλος της μέρας , ή μήπως «χάλασα» εγώ  πρώτη;
Συζητήσεις επί συζητήσεων για την αντικειμενικότητα ή την υποκειμενικότητα της αλήθειας, perception is reality και έτσι απλά οι παρέες  χάνονται, οι γνωστοί γίνονται όλο και πιο άγνωστοι και οι φίλοι μας μειώνονται σε ανησυχητικά μικρό μονοψήφιο αριθμό .
 
Η μαύρη, πρωτόγονη και ανομολόγητη αλήθεια (μου) είναι πως ο ελάχιστος ανεκτίμητος ελεύθερος  χρόνος μου αξίζει να διανεμηθεί μόνο σε όσους έχουν την δύναμη να τους αγαπώ ειλικρινά  σε όσους έχουν αλήθεια και όχι θυμό, σε όσους θα με κάνουν λίγο καλύτερη για να τους κάνω και εγώ.
Και δυστυχώς δεν ανήκουν όλοι οι παιδικοί μας φίλοι σε αυτή την κατηγορία. Ούτε οι παλιοί συμμαθητές ή «τα παιδιά από το στρατό/φροντιστήριο/προηγούμενη δουλειά). Όταν  οι συνθήκες της ζωής που μας έφεραν κοντά σε έναν άνθρωπο παύουν, αν δεν υπάρχει το κατάλληλο οργωμένο χώμα, παύει και η όποια ψυχική σύνδεση. Περνάς μετά όλα τα στάδια ενός χωρισμού (κανονικότατα) και μια ωραία πρωία τολμάς να το παραδεχθείς πως δεν σου λείπουν οι πολύωροι καφέδες με τα αναμασημένα δράματα και οι βόλτες στα μαγαζιά με τα κλισέ χαχανα.
 
Ακούγετε εγωιστικό και ίσως και να είναι. Ίσως πάλι να υπάρχει μια καλύτερη λέξη , που δεν την γνωρίζω, για να περιγράψει αυτό το συναίσθημα μοναξιάς, αποκόλλησης και ανακούφισης μαζί.
Μένουν πάντα πίσω οι φωτογραφίες, τα ηλεκτρονικά ίχνη ύποπτων βραδινών εξόδων και μερικές ΠΟΛΥ καλές ιστορίες να λες. Μένει και η χαρά που είχες δίπλα σου κάποιον, όπως έπρεπε, όταν έπρεπε.  
 
Και μετά έρχεται η Κυριακή και η βόλτα με τα ποδήλατα . Και ότι και αν έχει  γίνει σου, έχουν μένει  εκείνοι οι 2-3 φίλοι/αδερφοί που με την πάροδο των χρόνων εξελίχθηκαν , ίσως σε άλλες κατευθυνθείς από σένα , αλλά άλλαξαν, ξεδιπλώθηκαν, ψήλωσαν ... ψήλωσαν τα όνειρα τους, οι  αναζητήσεις του και η καρδιά τους (που λέει και ένα τραγούδι) . Οι ίδιοι που αν δεν έχουν ποδήλατο θα έρθουν για να διαβάσουν κάτω από ένα δέντρο όσο εσύ γεμίζεις λάσπες τα λάστιχα του ποδηλάτου σου, ή θα περιμένουν απλά , υπομονετικά τα κοψίδια που θα ακολουθήσουν . Άλλωστε...στην Πάρνηθα είσαι βρε αδελφέ!