ορθοπεταλιές

Αυτό το post έπρεπε να είναι μια μικρή ωδή στις χαρές  της ποδηλασίας στο Τατόι. Το κακό με αυτά τα σπορ είναι πως σου χαρίζουν χρόνο να σκεφτείς , να αναλογιστείς , να συνδυάσεις σκέψεις που μόνο μέσα στις πευκοβελόνες, την στιγμή που δεν κανείς πετάλι στην κατηφόρα, μπορούν να γεννηθούν.

 

Κυριακή μεσημέρι λοιπόν κοντά στα ανάκτορα , κατεβαίνοντας μια ωραιότατη κατηφόρα με πατημένα τα φρένα, σκεφτόμουν με ποιον /ποιους φίλους θέλω να έρθω την επομένη φορά.

Η απάντηση ήταν τουλάχιστον μίζερη, γεμάτη "ναι μεν αλλά",  εξωγενείς παράγοντες και μερικά μπαααα δεν νομίζω. Κάπου εκεί ανησύχησα. Μήπως άφησα τους φίλους μου να αλλοιωθούν μέσα στην καθημερινότητα που σαν πηχτός χυλός σκεπάζει τα πάντα στο τέλος της μέρας , ή μήπως «χάλασα» εγώ  πρώτη;

Συζητήσεις επί συζητήσεων για την αντικειμενικότητα ή την υποκειμενικότητα της αλήθειας, perception is reality και έτσι απλά οι παρέες  χάνονται, οι γνωστοί γίνονται όλο και πιο άγνωστοι και οι φίλοι μας μειώνονται σε ανησυχητικά μικρό μονοψήφιο αριθμό .

 

Η μαύρη, πρωτόγονη και ανομολόγητη αλήθεια (μου) είναι πως ο ελάχιστος ανεκτίμητος ελεύθερος  χρόνος μου αξίζει να διανεμηθεί μόνο σε όσους έχουν την δύναμη να τους αγαπώ ειλικρινά  σε όσους έχουν αλήθεια και όχι θυμό, σε όσους θα με κάνουν λίγο καλύτερη για να τους κάνω και εγώ.

Και δυστυχώς δεν ανήκουν όλοι οι παιδικοί μας φίλοι σε αυτή την κατηγορία. Ούτε οι παλιοί συμμαθητές ή «τα παιδιά από το στρατό/φροντιστήριο/προηγούμενη δουλειά). Όταν  οι συνθήκες της ζωής που μας έφεραν κοντά σε έναν άνθρωπο παύουν, αν δεν υπάρχει το κατάλληλο οργωμένο χώμα, παύει και η όποια ψυχική σύνδεση. Περνάς μετά όλα τα στάδια ενός χωρισμού (κανονικότατα) και μια ωραία πρωία τολμάς να το παραδεχθείς πως δεν σου λείπουν οι πολύωροι καφέδες με τα αναμασημένα δράματα και οι βόλτες στα μαγαζιά με τα κλισέ χαχανα.

 

Ακούγετε εγωιστικό και ίσως και να είναι. Ίσως πάλι να υπάρχει μια καλύτερη λέξη , που δεν την γνωρίζω, για να περιγράψει αυτό το συναίσθημα μοναξιάς, αποκόλλησης και ανακούφισης μαζί.

Μένουν πάντα πίσω οι φωτογραφίες, τα ηλεκτρονικά ίχνη ύποπτων βραδινών εξόδων και μερικές ΠΟΛΥ καλές ιστορίες να λες. Μένει και η χαρά που είχες δίπλα σου κάποιον, όπως έπρεπε, όταν έπρεπε.  

 

Και μετά έρχεται η Κυριακή και η βόλτα με τα ποδήλατα . Και ότι και αν έχει  γίνει σου, έχουν μένει  εκείνοι οι 2-3 φίλοι/αδερφοί που με την πάροδο των χρόνων εξελίχθηκαν , ίσως σε άλλες κατευθυνθείς από σένα , αλλά άλλαξαν, ξεδιπλώθηκαν, ψήλωσαν ... ψήλωσαν τα όνειρα τους, οι  αναζητήσεις του και η καρδιά τους (που λέει και ένα τραγούδι) . Οι ίδιοι που αν δεν έχουν ποδήλατο θα έρθουν για να διαβάσουν κάτω από ένα δέντρο όσο εσύ γεμίζεις λάσπες τα λάστιχα του ποδηλάτου σου, ή θα περιμένουν απλά , υπομονετικά τα κοψίδια που θα ακολουθήσουν . Άλλωστε...στην Πάρνηθα είσαι βρε αδελφέ!