Το χτες πέρασε κάτω από το σπίτι μου, καβάλα σε ένα ποδήλατο. Νόμιζα θα σταμάταγε στην γωνία να μου πει μια καλησπέρα, αλλά χάθηκε στην γωνία, όπως έπρεπε.
Η αφέλεια μου επιβιβάστηκε σε ένα πύραυλο πήγε στην σελήνη και γύρισε αλλά από τον έλεγχο διαβατηρίων δεν πέρασε πότε. Ακόμη εκεί είναι, ξεχασμένη, εγκλωβισμένη, διάφανη...Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενο Αντικείμενο
Η ενοχή μου και η άρνηση της, μπήκε όλη σε 140 χαρακτήρες , που δεν κοινοποιήθηκαν ποτέ.. Δικαίως και αναμενόμενα.
Η σιωπή μου γρύλισε και φόβισε τους βαρβάρους. Το χιλιοκτισμένο κάστρο είναι για λίγο ακόμη ασφαλές.
Το αύριο περνάει κάθε μέρα την πόρτα του σπιτιού μου. Το αγκαλιάζω και το φοβάμαι μαζί. Το τρατάρω γλυκίσματα και του πασάρω το σήμερα να κάνουνε παρέα.
Και όταν είμαι μόνη, κοιτάζω γύρω μου και βλέπω κάτι χαμόγελα που αγαπώ να με φωτίζουν..δόξα τον ήλιο και το καλοκαιρινό φως που μπαίνει από τις γρίλιες το μεσημέρι.
Η ενοχή μου και η άρνηση της, μπήκε όλη σε 140 χαρακτήρες , που δεν κοινοποιήθηκαν ποτέ.. Δικαίως και αναμενόμενα.
Η σιωπή μου γρύλισε και φόβισε τους βαρβάρους. Το χιλιοκτισμένο κάστρο είναι για λίγο ακόμη ασφαλές.
Το αύριο περνάει κάθε μέρα την πόρτα του σπιτιού μου. Το αγκαλιάζω και το φοβάμαι μαζί. Το τρατάρω γλυκίσματα και του πασάρω το σήμερα να κάνουνε παρέα.
Και όταν είμαι μόνη, κοιτάζω γύρω μου και βλέπω κάτι χαμόγελα που αγαπώ να με φωτίζουν..δόξα τον ήλιο και το καλοκαιρινό φως που μπαίνει από τις γρίλιες το μεσημέρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου