Στην Κέρκυρα αν ξεκινήσει να βρέχει, απλά δεν σταματά.. Λίγο πριν ξεχάσουμε ότι υπάρχουν τέσσερις εποχές , η αρχή του χειμώνα σηματοδοτούνταν στο νησί μου από τις πολυήμερες βροχές μέσα προς τέλη Αυγούστου.
Η τύχη ήταν να περάσω την εβδομάδα της γιορτής μου με ήλιο. Η ακόμη μεγαλύτερη τύχη για την καταθλιπτική έφηβη που ποτέ δεν αποχωρίστηκα ήταν να βρέχει όλη την ερχόμενη βδομάδα.. Να κάθομαι στο παλιό παράθυρο με τα πράσινα παντζούρια και να κοιτάζω τα νερά που σαν ποτάμι κατέβαιναν από το κεντρικό χωριό μέχρι την πόρτα μας.. Δεν ονομάστηκε τυχαία η γειτονιά Νεροσυρμή.
Για ένα παιδί που η φαντασία του καλπάζει και μόνο η παρατήρηση του ουρανού, το γκρι και οι χιλιάδες αποχρώσεις του, τα σύννεφα με τα αλλόκοτα σχέδια θα ήταν αρκετά για να περάσει ώρες μπροστά σε αυτό το παράθυρο. Το παιδί που ήμουν εγώ όμως διασκέδασε ακολουθώντας το νερό και την πορεία των πραγμάτων που είχε παρασύρει φτιάχνοντας ιστορίες για το από που ξεκίνησαν και που θα καταλήξουν.. σε ένα τράφο, μπροστά σε ένα πορτόνι ή σε κάποιο μέρος που κάνεις δεν έχει ανακαλύψει ακόμη? Η μυρωδιά από την βροχή, το χώμα, τα καλοκαίρι που πάλευε να μείνει στη θέση του ήταν ο ορισμός της ευτυχίας.
Στην Αθήνα μια ζωή βρέχει όποτε.... Εποχές δεν υπάρχουν πια. υπάρχουν όμως ευτυχώς ακόμη σύννεφα και όμορφοι ουρανοί , που πια τους αγναντεύω από το παράθυρο του γραφείου μου.
Απόγευμα, αρχές Δεκέμβρη. Ποτάμι έγινε η Κυψέλη και κατεβαίνοντας προς το σπίτι, έπιασα τον εαυτό μου να παρατηρεί ξανά όλα τα άχρηστα αντικείμενα που η βροχή είχε παρασύρει. Όλα φαίνονταν πια θλιβερά, με πικρές ιστορίες να τα συνοδεύουν.
Χασαμε την ελπίδα? Μήπως ήταν πάντα έτσι? και αυτή η ασταμάτητη βροχή δεν δίνει απαντήσεις ούτε ξεπλένει τίποτα..ούτε καν τη ντροπή μου που μεγάλωσα και ξέχασα να είμαι ευτυχισμένη.
Η τύχη ήταν να περάσω την εβδομάδα της γιορτής μου με ήλιο. Η ακόμη μεγαλύτερη τύχη για την καταθλιπτική έφηβη που ποτέ δεν αποχωρίστηκα ήταν να βρέχει όλη την ερχόμενη βδομάδα.. Να κάθομαι στο παλιό παράθυρο με τα πράσινα παντζούρια και να κοιτάζω τα νερά που σαν ποτάμι κατέβαιναν από το κεντρικό χωριό μέχρι την πόρτα μας.. Δεν ονομάστηκε τυχαία η γειτονιά Νεροσυρμή.
Για ένα παιδί που η φαντασία του καλπάζει και μόνο η παρατήρηση του ουρανού, το γκρι και οι χιλιάδες αποχρώσεις του, τα σύννεφα με τα αλλόκοτα σχέδια θα ήταν αρκετά για να περάσει ώρες μπροστά σε αυτό το παράθυρο. Το παιδί που ήμουν εγώ όμως διασκέδασε ακολουθώντας το νερό και την πορεία των πραγμάτων που είχε παρασύρει φτιάχνοντας ιστορίες για το από που ξεκίνησαν και που θα καταλήξουν.. σε ένα τράφο, μπροστά σε ένα πορτόνι ή σε κάποιο μέρος που κάνεις δεν έχει ανακαλύψει ακόμη? Η μυρωδιά από την βροχή, το χώμα, τα καλοκαίρι που πάλευε να μείνει στη θέση του ήταν ο ορισμός της ευτυχίας.
Στην Αθήνα μια ζωή βρέχει όποτε.... Εποχές δεν υπάρχουν πια. υπάρχουν όμως ευτυχώς ακόμη σύννεφα και όμορφοι ουρανοί , που πια τους αγναντεύω από το παράθυρο του γραφείου μου.
Απόγευμα, αρχές Δεκέμβρη. Ποτάμι έγινε η Κυψέλη και κατεβαίνοντας προς το σπίτι, έπιασα τον εαυτό μου να παρατηρεί ξανά όλα τα άχρηστα αντικείμενα που η βροχή είχε παρασύρει. Όλα φαίνονταν πια θλιβερά, με πικρές ιστορίες να τα συνοδεύουν.
Χασαμε την ελπίδα? Μήπως ήταν πάντα έτσι? και αυτή η ασταμάτητη βροχή δεν δίνει απαντήσεις ούτε ξεπλένει τίποτα..ούτε καν τη ντροπή μου που μεγάλωσα και ξέχασα να είμαι ευτυχισμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου