Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

lost in last year

Οι Μάγια είχαν δίκιο. Το τέλος του (δικού μου) κόσμου ήρθε και η προφητεία βγήκε αληθινή.
 Το τέλος μια εποχής . Τέλος 2ης πράξης

Εις μνήμην των όσων χάθηκαν μέχρι τις 21/12 και σαφέστατα δεν θα ξανάρθουν, πολεμώντας με την σχεδόν ενστικτώδη αναπαραγωγή του γνωστού άσματος των REM που βολτάρει στο δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου μου, παραθέτω λιτή και απέριττη λίστα των πεσόντων.

Τα ανάλαφρα...
-Κοριτσοπαρέα. Με αργά και μεθοδικά βήματα , σε ένα διάστημα 2 ετών, η παρέα των τρελοκόριτσων μεταμορφώθηκε σε μια παρέα συζύγων/μαμάδων που μια χαρά περνάνε αλλά ότι και να λέμε , κορίτσια δεν είναι πια.
-Κάπνισμα. Έκοψα το κομμένο και ησύχασα.
-Ζέστη, όπως καλοριφέρ. Μου λείπει..αυτό
-Σταθερές. Σπίτι, προσωπικά τελετουργικά. όλα χρήσιμα για προσωπικές ισορροπίες  Η τελική διάγνωση θα βγει μετά το 13...
-Ξενύχτια. Γερνάω μαμά ..... Το σώμα μου απλά δεν θέλει να συνεργαστεί.Βρισκόμαστε σε διαβουλεύσεις.
-Ενικός: όλοι πια μου απευθύνονται στον πληθυντικό εκτός από κάποιον ταξιτζή που θα μου κλείσει το μάτι και θα με αποκαλέσει "μανίτσα". Κατά τα άλλα , έχω επίσημα γίνει η κυρία Μάβη.

και τώρα τα σοβαρά.
-no fear. όταν ο ήχος από μια ομπρέλα που πέφτει από τα χέρια νυσταλέου επιβάτη στο τρόλεϊ , δημιουργεί αίσθημα πανικού στους υπόλοιπους 50 επιβάτες καθώς και αλυσιδωτή αντίδραση γουρλωμένων ματιών και στριφογυρίσματος, όταν μια γλυκιά έγχρωμη αλλοδαπή έγκυος κλαίει βουβά στα λόγια φαρμάκι που τις σφυρίζει σαν φίδι ένας γελοίος κοιλαράς, όταν το ποδοβολητό από πιτσιρίκια που κυνηγιούνται παίζοντας στο μετρό , κινητοποιεί καμιά δεκαριά ειδικούς φρουρούς με τραγελαφικά αποτελέσματα, τότε ξέρεις πως η πόλη σου άλλαξε και ο φόβος ήρθε για να μείνει.

-Υπομονή. Χάθηκε μαζί με τον σεβασμό και τους καλούς τρόπους. Σαν να περίμεναν όλοι την ευκαιρία της κρίσης για να βγάλουν τον χειρότερο αληθινό εαυτό τους. Άθλια παραδείγματα παντού. Στο σούπερ μαρκετ , στα μέσα συγκοινωνίας, στις ουρές στις τράπεζες.Τα χειρότερα τα είδα στους ίδιους χώρους που έλαμπαν και μερικά ευγενικά και συνάμα απορροφημένα μάτια... Την έχασα και εγώ την υπομονή μου, με συνεργάτες που ζουν ακόμη στην χώρα της αρπαχτής, με γνωστούς που δεν μπορούν να σεβαστούν την ίδια την ύπαρξη τους, με μένα που δεν έχω πια υπομονή.



Ηθικό δίδαγμα δεν έχω να μοιραστώ. Μια ανησυχία μόνο για την κοινωνική μου ενηλικίωση που δεν ξέρω αν  μου πάει, για την αλλαγή του κόσμου και της ζωής που σίγουρα δεν μου αρέσει. Και όλα αυτά στο τέλος του 2012 που προσωπικά μου χάρισε μόνο υπέροχους συνεργάτες, έναν κατάδικο μου άνθρωπο, μια νέα "ενδιαφέρουσα" σπιτονοικοκυρά και χαμένους φίλους. Νιώθω λίγο ενοχές , ως οφείλω , αλλά κρυφο-χαμογελώ (και ας φοβάμαι, και ας βιάζομαι, και ας θυμώνω)