τα ωραία που ζήσαμε και οι αναμνήσεις άγκυρες

Κυκλοφορούν εκεί έξω εικόνες και λέξεις που κυριολεκτικά προσγειώνονται στην οθόνη του υπολογιστή σου και σκάνε μπροστά στα  μάτια σου στο πιο απίθανο timing. Η επίδραση τους υποχθόνια και βραδυφλεγής. Νομίζεις ότι επειδή τις μοιράστηκες με μερικούς φίλους και χαμογέλασες λοξά, ξεμπέρδεψες... και μετά από μέρες βρίσκεσαι στην μέση του σαλονιού σου, ανάμεσα σε κούτες και buble wrap , ανακαλύπτεις το κενό που υπάρχει πια στον τοίχο, και η εικόνα γίνεται κυριολεκτικά χαλκομανία στον εγκέφαλο σου. 

Στέκομαι σαν μαγνητισμένη κοιτάζοντας τους δύο άδειους, κατάμονους τοίχους. Φοβάμαι μην αποκτήσουν φωνή και μου μιλήσουν..

Φαντάζομαι ότι το να μετακομίζεις μετά από 30 χρόνια είναι σαν να παίρνεις διαζύγιο στα 80....

Και μην μου πείτε πως είναι μόνο τοίχοι γιατί ακόμη και μετά από επανειλημμένα στοκαρίσματα και μπόλικα χέρια βάψιμο μπορώ να εντοπίσω με κλειστά μάτια το κομματάκι του τοίχου που σπάσαμε με τον μεγάλο μου αδελφό παίζοντας μπάλα μέσα στο υπνοδωμάτιο (συγνώμη μαμά).

Και είναι και τα παλιά και χαλασμένα αντικείμενα που πρέπει δυστυχώς να βρουν τον δρόμο προς τον κάδο απορριμάτων. Η καρέκλα που κάποτε γινόταν η βάση μιας ινδιάνικης σκηνής , τα ρούχα στυλιστικά εγκλήματα μια αξέχαστης κατά τα άλλα εφηβείας , τα μπιμπελό από τον γάμο των γονιών , που μετά από τόσα ατυχήματα και κόλλα στιγμής έχουν γίνει πια άθραυστα, τα απαρχαιωμένα πια βιβλία μικροοικονομίας και ένας σχολικός άτλας από ένα κόσμο που δεν υπάρχει πια.

Σε μια κούτα λοιπόν τα είδη μαγειρικής, σε μια άλλη βιβλία , δίπλα μια με ρούχα και εκεί στην γωνίτσα μια μικρή αλλά ανθεκτική γεμάτη αναμνήσεις. Η συλλογή έγινε με προσοχή και τοποθετήθηκαν μέσα ευλαβικά όλες όσες είχαν και θα έχουν λόγο ύπαρξης, όσες μπορούν να μπουν σε μια φράση που ξεκινά "αυτό που θυμίζει τότε που..." όσες καλές ή κακές ψιθυρίζουν οικογένεια, αγάπη, προσπάθεια, ζωή... Η ταινία έχει κολληθεί και η επιγραφή "Εύθραυστο" τοποθετήθηκε στο επάνω μέρος. Θα μείνει κλειστή κάτω από το κρεβάτι, στο καινούργιο σπίτι, σε κάθε σπίτι ,τώρα και για πάντα. Τα έχουμε ξαναπεί... we are the sum total of everything that went before us, all we have been seen done or done-to-us. 

Εδώ μέσα, για μένα θα μυρίζει πάντα Κυριακή- δηλαδή κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο και ίσως και πρωινό πρωτοχρονιάς, τουτέστιν μυλοτηγανητες με κανέλα και ζεστή σοκολάτα.

Στο βάθος μουσικό χαλί η μουσική τίτλων της Δυναστείας για να θυμάμαι τις Παρασκευές στο σπίτι.



Photo taken from http://www.momentography.gr/ , http://www.facebook.com/MomentographyAthens